Wit Lint

Niet de verwarren met Wit Licht alstublieft. Ik heb het over Das Weisse Band. Deze film is vrij bekend, ook al is het geen Hollywoodproductie. De film werd o.a. genomineerd voor een Oscar en was volgens velen de gedoodverfde winnaar. Deze prijs ging echter aan de film voorbij, maar hij won wel de Golden Globe voor beste niet-Engelstalige film en de Gouden Palm op het Filmfestival van Cannes 2009. De zaal zat, zoals verwacht, dan ook vrij vol en zelfs de lieve vriendjes van Sodomy & Lust gingen mee, inclusief lief. Ik had verschillende verhalen gehoord over de film, mooi en indrukwekkend, maar volgens sommigen ook dodelijk saai.



De film speelt zich af net voor de Eerste Wereldoorlog. De film draait vooral om 4 families, die van de dokter, de dominee, de rentmeester en de baron en wordt verteld door de dorpsonderwijzer. In een rustig Duits dorpje, gebeuren een aantal schokkende dingen. Zo wordt er een kabel gespannen, waardoor de dokter van zijn paard valt en vliegt er een schuur in de fik. De grote vraag tijdens de gehele film is: wie is de dader?

Behalve dit verhaal laat de fim ook erg goed het leven van die tijd zien. Vrouwen en kinderen werden strak gehouden en waren gedwongen te luisteren naar de vader des huizes. Gebeurde dit niet naar zijn maatstaven, dan zwaaide er wat. Het leven was erg geisoleerd en beklemmend. Iedereen kent iedereen en werd dan ook aardig in de gaten gehouden. Een beetje zoals in De Noorderlingen, maar dan zonder enige vorm van sarcasme. Met de film wilde regisseur Michael Haneke een statement maken. Het is voor hem belangrijk dat de film een voorbeeld is wat niet alleen op Duitsland betrekking heeft. Hij wilde duidelijk maken dat alle vormen van terrorisme dezelfde oorsprong hebben. De generatie kinderen die nu gevolgd worden, staat later ten slotte deels aan de bron van het fascisme in Duitsland (deze in ieder geval wel).

Ok, en wat vond ik nou van de film? Ik vond 'm prachtig. En dan heb ik het in eerste instantie niet over het verhaal, maar over de manier waarop gefilmd is. De film is in zwart-wit, om de historiciteit extra te benadrukken. Dat er voor zwart-wit is gekozen, is een prima zet geweest. Cinematografisch (ik zal verder niet teveel moeilijke termen gebruiken, heb tenslotte slechts 1 vak van TFT gevolgd) is de film geweldig. De posities waarin de camera zich bevindt, ten opzichte van de gebeurtenissen, het is allemaal nagenoeg perfect. Bovendien vond ik het verhaal in zijn geheel niet saai. Schitterende en letterlijk adembenemende film, als je ook kunt genieten van filmtechnische aspecten en niet alleen voor veel actie en knappe acteurs komt. 9/10

La Douce France

Het is gelukt, ik heb mijn lief zover gekregen om samen met mij een Franse film te kijken. Nu moet ik er eerlijk bij zeggen, dat ik vantevoren niet heb gezegd dat het om een Franse film ging, ik heb alleen de synopsis voorgelezen. En inderdaad, toen de film begon was het heel even: 'O, het is een Franse film?!' Maar hij is netjes blijven zitten hoor. Lief houdt toch het liefst van Engelstalige films en de Franse taal wekt sowieso wat aversie op, bij ons allebei trouwens. Maar eerlijk is eerlijk, er komen ook een hoop goede films uit Frankrijk.

Ne Le Dis à Personne is de film waar het om gaat. De titel betekent zoveel als: vertel het aan niemand en het is zowaar een verfilming van een Amerikaanse thriller: Tell No One van Harlan Coben. Margot, de vrouw van dokter Alexandre Beck, wordt genadeloos vermoord door een seriemoordenaar. Acht jaar later, wanneer Beck zijn leven weer aardig op de rails heeft gekregen, begint hij mysterieuze mails over Margot te ontvangen. Bovendien worden er twee lichamen gevonden op de moordplek en Beck komt bovenaan de lijst van verdachten te staan. Vanaf dan stapelen de vragen zich op en wordt het verhaal steeds ingewikkelder.

Regisseur Canet won met deze film onder andere de César voor beste regisseur. De film is zeker spannend en halverwege snap je er echt helemaal niets meer van. De acteerprestaties zijn goed, al springt niemand er bovenuit en ook de actiescenes zijn goed spannend. Persoonlijk vind ik de filmmuziek iets minder goed gekozen en er nogal dik bovenop gelegd. Maar ok, dat zijn details. Het is natuurlijk geen Millennium, daar werden uitzonderlijk goede acteerpreataties geleverd en waren de karakters interessanter, evenals het verhaal. Maar toch zeker een goede thriller. 7.5/10

Jeugdsentiment

Dit keer geen keiharde metal, langharig tuig en liters bier over je kleren. En toch richting de HMH? Ik ben al lange tijd wat ze noemen een 'metalhead'. In groep 6 vertelde ik trots aan de juf dat ik mijn eerste cd van Rammstein had gekocht. Vervolgens werden mijn ouders nog eens opgebeld of alles wel goed ging met Rosalyn, maar dat terzijde. Maar nog iets voor (en ook nog tijdens) die tijd, als meisje van een jaar of 8, was ik groot fan van The Cranberries. De band is bij het grote publiek vooral bekend door hun megahit Zombie, dat ik keer op keer, tot vervelends toe draaide. Toen nog niet op cd, maar op cassettebandje, met als gevolg dat de opname steeds slechter werd. Jaja, die goeie ouwe tijd. En nu, na 7 jaar, zou de band weer gaan optreden. En hoewel ik de muziek nog zelden draai en me meestal tussen wat ander publiek begeef, wilde ik ze toch nog eens een keer zien.

Zeer opvallend vond ik de belangstelling en de fans, die al vroeg voor de deur lagen. Mijn verwachting dat de band na al die jaren in de vergetelheid was geraakt, was ongegrond. Vooral dames tussen de 25 en 30 jaar stonden gillend en schreeuwend (I love you!) klaar om naar het podium te rennen. Wij stonden vooral klaar om lekker op de tribune te gaan zitten, die overigens ook in een mum van tijd gevuld was. Voorprogramma Outside Royalty kon me weinig boeien. Dat ligt ook voor een groot gedeelte aan mij. Ik zit niet zo te wachten op een voorprogramma en zie liever meteen de band waar ik voor kom. Natuurlijk snap ik ook wel dat dit een mooie kans is voor de wat onbekendere en vaak beginnende bands om door te breken. Even uitzitten dan maar en wachten op de hoofdact die stipt op tijd begon.

Kippenvel! Anders kan ik het niet omschrijven. Niet perse omdat het optreden het beste concert was dat ik ooit zag, dat zeker niet, meer om de waarde van de band voor mij. Puur jeugdsentiment dus. Zangeres Dolores O'Riordan zag er schattig uit in haar jurkje en had er duidelijk zin in. Ik was erg benieuwd naar haar zangkunsten live en was blij verrast, zingen kan ze zeker. Ik moet eerlijk toegeven dat het concert net zo goed Dolores & Band genoemd had kunnen worden, zij stijgt duidelijk boven de rest van de band uit. Niet verwonderlijk ook, als je bedenkt dat ik de liedjes op mijn 10de speelde op mijn gitaar en nee, ik ben geen natuurtalent. De liedjes zijn goed, maar technisch niet hoogstaand. Dolores echter maakt de show. Het werd mij wel duidelijk dat dit niet meer helemaal mijn muziekstijl is, maar vooral het laatste half uur, waarin de wat hardere rocknummers werden gespeeld, was super. Een optreden dat niet kon ontbreken. In juli komen ze nog een keer naar Bospop en wie weet volgend jaar met een nieuwe tour, er komt waarschijnlijk een nieuwe cd aan. Ik ben toch benieuwd!

Kleine meisjes...

Ik hou van Engelse films. Ze zijn niet gelikt en lekker hard en rauw. Hierdoor komen ze een stuk realistischer over dan de gemiddelde Hollywoudfilm. De sletten en hoeren vliegen je bovendien om de oren, zoals ook in deze film.

Fish Tank gaat over de (ontspoorde) tiener Mia. Ze wordt van school gestuurd, woont in een galerijflat in Essex met haar moeder die constant lijkt te feesten en het liefst haar dochters in rook ziet opgaan, en haar 11-jarige zusje dat weinig onderdoet voor haarzelf en al regelmatig alcohol en sigaretten nuttigt. Mia heeft een muur om zich heen gebouwd en een enorme agressie in zich. Gecombineerd met een zeer kort lontje, gaat dit natuurlijk vaak fout. Het leven van de dames verandert echter wanneer Conner, de nieuwe vriend van de moeder van Mia, zijn intrede doet. Hij lijkt in eerste instantie een goede invloed te hebben op het gezin.

Fish Tank is zeker een rauwe film. De film speelt zich af in het heden, de kijker komt niets te weten over het verleden van het gezin en een eventuele vader van de meisjes. Het leven van Mia wordt getoond zoals het is, eigenlijk gewoon zwaar klote. Het personage van Mia wordt mooi in beeld gebracht en sterk vertolkt door Katie Jarvis, die overigens de premiere van de film moest missen, omdat ze zwanger was van haar eerste kind en werd ontdekt door Andrea Arnold (regie) terwijl zij stond te ruzieen op het station met haar vriend. Mia doet zich erg stoer voor met drank en seks, maar is tegelijkertijd nog een kind dat het leuk vindt om te spelen met de make-up van haar moeder. Kanttekening wat mij betreft bij de film is de redelijke voorspelbaarheid van het verhaal. Vrijwel geheel goedgemaakt door de manier waarop het verhaal wordt gebracht. 7.5/10

Trying to catch the train

Sinds ik Film1 heb, is mijn dvd-koopverslaving een stuk minder geworden. Gelukkig maar. Voorheen kon ik geen uitverkoopbak voorbij lopen en kwam ik vaak met tasjes vol bekende en onbekende films thuis. Met als gevolg een kast vol dvd's, waarvan ik er denk ik nog zo'n 35 niet gezien heb. Dus mocht een van jullie een keer zin hebben om een filmpje te komen kijken...

Voordeel is wel dat ik, wanneer ik zin heb in een filmpje en er niks bijzonders op Film1 is, ik gewoon een dvdtje uit de kast kan trekken. Gisteren was dat 3:10 to Yuma, geen verkeerde keuze.

3:10 to Yuma is een remake van de gelijknamige film uit 1957. De film speelt zich af in het Wilde Westen, met de nadruk op wild. Rancheigenaar Dan Evans (gespeeld door Christian Bale) komt moeilijk rond. Om wat extra te verdienen voor zijn gezin, accepteert hij een klus om de gevangengenomen outlaw Ben Wade (Russell Crowe) op de trein naar (de gevangenis van) Yuma te zetten. Inderdaad Russell Crowe, dus wat mij betreft sowieso het kijken waard. Wades bende zit hem echter op de hielen en ook Wade zelf is niet de makkelijkste om te begeleiden.

De film is een vrij typische, maar goede western. Wees niet bang om een western te gaan kijken, het klinkt misschien als Lucky Luck in real life, maar ook al zijn de verhalen vaak simpel, goed uitgevoerd (zoals in deze film) zijn ze erg boeiend. En het eindigt hoe dan ook in een flink vuurgevecht. Bale en Crowe spelen prima en ook vooral Charlie Prince (de rechterhand van Wade, gespeeld door Ben Foster) weet het publiek te vermaken. Gewoon een lekkere film om even je zinnen bij te verzetten. Slapenloze nachten zul je er niet van krijgen. 7.5/10

The Sleep Writer?

Gisteren was het weer eens zover, stiekem (alhoewel heel legaal hoor) alvast een film kijken die binnenkort uitkomt. Vanaf 20 mei kan iedereen de film The Ghost Writer gaan aanschouwen in de bioscoop. Voor mijzelf was gisteren dus de premiere.

Opmerkelijk aan de film is dat regisseur Roman Polanski een groot deel van de film regisseerde vanuit de gevangenis in Zwitserland, waar hij werd opgepakt vanwege een zedenzaak uit 1977. Zijn advocaten bezorgden heb tijdens zijn verblijf daar het filmmateriaal. Vanwege huisarrest kon hij de premiere van de film niet bijwonen. Deze vond plaats op het internationaal filmfestival in Berlijn, waar hij tevens een Zilveren Beer won in de categorie Beste Regisseur.

Zoals de titel van de film al doet vermoeden, gaat de film over een ghost writer, in dit geval gespeeld door Ewan McGregor. Even voor de duidelijkheid, een ghost writer is dus iemand die publiceert onder andermans naam, die van de opdrachtgever. Dit gebeurt vaak bij autobiografieen, zoals in deze film. De ghost writer wordt gevraagd de memoires te schrijven van de voormalig premier van Groot-Brittannië, Adam Lang (Pierce Brosnan). Deze rol is overigens gebasseerd op oud-premier Tony Blair. En tegen 250.000 dollar zeg je als ghost writer natuurlijk geen nee. Lang ligt echter zwaar onder vuur en de ghost writer komt erachter dat het verleden van Lang en zijn omgeving ingewikkelder in elkaar zit, dan hij van tevoren had kunnen bedenken.

Hoewel bovenstaande beschrijving doet vermoeden dat de thriller je op het puntje van je stoel laat zitten, zak je in het eerste uur van de film eerder onderuit en is het soms moeilijk je ogen open te houden. De film komt moeilijk op gang, maar wanneer het verhaal zich verder ontwikkelt, in een stroomversnelling. Het onderwerp van de film echter, zal het Nederlandse publiek waarschijnlijk weinig boeien. Complottheorieen waarin de CIA betrokken is, zullen hier weinig stof doen opwaaien. De duistere stijl van de film is wat mij betreft geslaagd, de spanningsboog helaas niet. Toch zit de film niet slecht in elkaar, hoewel niet origineel. 7/10

Het einde van (een) Millennium

Soms kan je echt weken uitkijken naar iets. Vooral als kind, uitkijken naar je verjaardag bijvoorbeeld, of een schoolreisje. Als volwassene verandert dit vaak in de vakantie. Ikzelf keek al weken uit naar de Millennium-marathon. Millennium 2 en 3 achter elkaar. Ik zal eerlijk zeggen, ik heb de boeken niet gelezen. Ik wist zelfs niet dat de films op boeken gebaseerd waren, tot ik tijdens het eerste deel naast iemand zat die constant tijdens de film tegen haar vriendin zei: 'O ja, en nu gebeurt dit...' Beetje jammer, maar ik was zwaar onder de indruk van de eerste film en vooral van de acteerprestaties van Noomi Rapace. Ik stond dan ook te springen om naar de laatste 2 delen te gaan, al kan dat ook aan die 2 blikjes Red Bull gelegen hebben. Het is immers een lange zit na een dag hard werken.

Voor de mensen die Millennium niet kennen, het zijn Zweedse thrillers, geschreven door wijlen Stieg Larsson en verfilmd door regisseurs Niels Arden Oplev (deel 1) en Daniel Alfredson (deel 2 en 3). Het verhaal (vooral deel 2 en 3 vormen echt een vervolg op elkaar) draait om twee personen: Journalist Mikael Blomkvist (van het blad Millennium, vandaar de naam) en hacker Lisbeth Salander. In het eerste deel gaat het vooral om een mysterie dat door de twee wordt opgelost. De laatste twee delen draaien echter vooral om Salander, die wordt verdacht van 3 moorden, die zij overigens niet gepleegd heeft.

Ik ga verder niet teveel over het verhaal vertellen, je moet het gewoon zelf zien. Zelf vind ik het altijd vervelend als mensen zeggen dat je echt iets mist als je een film niet gaat bekijken en je het echt moet zien, maar deze keer doe ik het gewoon zelf ook. Kijk vooral 2 en 3 achter elkaar (het is echt een vervolg), of beter nog, kijk alledrie de delen achter elkaar en hou een echte marathon. Ik kijk persoonlijk nu al uit naar de dvd-box. De delen van Millennium zijn helaas op. Zoals veel mensen (waaronder ikzelf hoor) het rot vonden dat er geen delen meer kwamen van Harry Potter, zo baal ik van het laatste deel van Millennium. Ik ben verslaafd. Beide films: 8.5/10

De hemel kleurt rood boven Tilburg

Eindelijk weer eens een concertje en wat voor een. Op een zondag (geweldig toch, geen vrij vragen) en van 16:00 tot 23:00, dus laat dat 'je' maar weg. Ik hou van metal, dat moge duidelijk zijn, en van veel soorten metal. Paganfest is een soort minifestivalletje, een verzameling bands, die samen langs concertzalen trekken. En ze spelen folkmetal. Voor de mensen die dit vreemd in de oren klint, inderdaad, metal gecombineerd met vrolijke melodietjes op fluites e.d. O, en waarom wij nog het meest gingen: Eluveitie (ik = fan) en Finntroll (liefje = fan).

Een zaal vol bebaard en langharig tuig, jahoor we zitten goed. Paganfest is meestal gewoon een groot feest, waarbij je het niet erg moet vinden, dat je minimaal 5 glazen bier over je heen krijgt op zo'n avond. Er speelden in totaal 7 bands, waarvan de eerste 2 snel en zonder veel indruk achter te laten aan mij voorbij gingen. Svartsot (metal met een onverstaanbare fluitist) en Varg (zwart-rode monsters, die stevige, bijna black metal spelen) waren leuk, maar niet meer dan dat. Hierna het dieptepunt van de avond Arkona. Russische pagan, maar voor mij reden om een broodje te gaan halen. De enige paganinvloeden kwamen van een bandje en de mevrouw die op het podium wild met de microfoonstandaard stond te zwaaien kon en niet zingen en niet grunten. Voor mij niet echt geslaagd dus.

De laatste 4 bands waren het meest de moeite waard, gelukkig maar. Het Oostenrijkse Dornenreich was voor mij de grootste verrassing van de avond. Ik kende niets van deze band en dan is het zo heerlijk als het ineens heel goed blijkt te zijn. Wel een beetje te moeilijk voor de jongere bezoekers onder ons merkte ik, die er maar even bij gingen zitten. De band bestaat uit een zanger/gitarist (al moet je je bij de teksten in teveel voorstellen), een violist en een drummer. Het zijn geen standaard couplet-refrein-nummers, en vandaar dus voor sommige mensen misschien minder goed te volgen. Maar muzikaal zat het gewoon goed in elkaar. Leuk!

Hierna Alestorm, piratemetal from Scotland. ja, je leest het goed, piratenmetal. Zeemansliederen in een metaluitvoering. Het doet misschien nog het meest denken aan de Dropkick Murphy's. Het werd ook wel snel duidelijk dat de meeste mensen voor deze band waren gekomen. De zaal veranderde in een zee van hossende mensen en ik moet zeggen, je wordt er zeker vrolijk van. Maar ik moet ook zeggen, na een paar nummers gaat het wel een beetje vervelen.

Hierna de band waar ik voor kwam: Eluveitie. De vorige keer dat ik ze zag op Paganfest waren ze nog een van de eerste bands en nu speelden ze voor de hoofdact. Dan doen ze dus goed. Deze Zwitsers kunnen er wat van. Helaas maar 1 gitarist (de ander moest het leger in), maar gelukkig heeft de band genoeg andere muzikanten. Van deze band komt ook de meeste folk, een fluit, een draailier, een viool, alles stond op het podium. Wel jammer dat dit nogal moeilijk is voor de jongens van het geluid, zoveel instumenten, die boven de schreeuwende gitaren uit moeten komen. Maar hoewel het geluid dus niet top was, wel een topoptreden van deze band.

Zoals gezegd, als hoofdact Finntroll. Wellicht niet helemaal goed gekozen volgens sommigen in het publiek, de zaal stroomde redelijk leeg na Eluveitie. Voor ons was het echt duidelijk waarom deze Finse band de avond mocht afsluiten. Een geroutineerde band, zit goed in elkaar en klinkt prima. Een geslaagde afsluiter van een zeer geslaagde avond dus! Jammer dat de volgende dag om half 6 de wekker ging...

Veelzijdige Van Warmerdam

Even een keer geen recensie van een film, maar uiteindelijk toch filmgerelateerd. In het Stedelijk Museum Schiedam is op dit moment de tentoonstelling van filmregisseur Alex van Warmerdam te zien. Persoonlijk ben ik erg fan van het werk van Van Warmerdam en dan heb ik het eigenlijk alleen maar over zijn films, dat is het enige wat ik eigenlijk echt van hem kende. De films van Van Warmerdam zijn dramatisch en hilarisch tegelijk en op een vaak zeer geslaagde manier. Erg benieuwd was ik dus en laat nou toevallig vriendinnetje en tevens filmgek Sas in Schiedam wonen, wat een toeval. Meteen een goed excuus om iets af te spreken dus!

Zoals gezegd kende ik Van Warmerdam eigenlijk vooral van zijn films, maar ook uit deze tentoonstelling blijkt wel dat hij een zeer veelzijdig man is. Even een greep van wat er te zien is: nieuwe ensceneringen van filmfragmenten, beelden uit theatervoorstellingen, affiches, foto's en maquettes, schilderijen, tekeningen, grafisch werk, teksten en ter plekke vervaardigde wandschilderingen. Een echt multitalent dus. Van Warmerdam doet eigenlijk bijna alles in zijn werk zelf. Hij schrijft scenario's, speelt rollen, schrijft muziek, regisseert en ontwerpt ook nog eens de decors en de affiches.

Wees vooral niet bang dat de tentoonstelling volhangt met schilderijen en er eigenlijk niet zoveel te zien is van de regisseur Van Warmerdam. Niets is minder waar. Inderdaad, voor de liefhebber van zijn schilderkunst is er genoeg te zien, maar ook bezoekers die juist zo'n fan zijn van zijn films, komen genoeg aan hun trekken. Vooral leuke stukken zijn de maquette van het huis uit de film De Laatste Dagen van Emma Blank (het huis dat speciaal voor deze film gebouwd is) en de twee 30 minuten durende ensceneringen van filmfragmenten. Ik kreeg ook spontaan zin in een marathon, ware het niet dat ik de dvd-box heb uitgeleend, stom, stom, stom. Toch zijn ook de schilderijen en al het andere werk even interessant. Voor ieder wat wils dus.

De tentoonstelling is nog te zien tot en met 24 mei, gaat dat zien!

Broederliefde

'Het origineel was beter', dat is het eerste wat ik hoor van mensen die beide versies van de film gezien hebben. Brothers is een remake van de Deense film Brødre. Maar deze Deense versie heb ik niet gezien, dus voor mij was Brothers geheel nieuw.

Brothers gaar over de broers (hoe verrassend) Sam en Tommy. Sam heeft het goed voor elkaar. Hij heeft een baan als beroepsmilitair, is getrouwd met zijn jeugdliefde en samen hebben zij 2 prachtige dochters, wat een plaatje. Tommy is een klein beetje het zwarte schaap van de familie, vooral bij zijn vader. Hij komt net uit de gevangenis en weet eigenlijk niet zo goed wat hij met zijn leven wil. Dan wordt Sam op missie naar Afghanistan gestuurd. Niet veel later krijgt zijn vrouw Grace het bericht dat Sam vermist is en men weinig hoop heeft op zijn terugkeer. Tommy neemt de zorg voor het gezin op zich en Grace en Tommy krijgen een band. Net wanneer iedereen z'n leven weer een beetje op de rails lijkt te hebben, blijkt Sam nog te leven.

Ik heb gemengde gevoelens overgehouden aan deze film. Aan de ene kant is de film erg aangrijpend. Vooral wat Sam meemaakt tijdens zijn gevangenschap in Afghanistan en het trauma dat hij hierdoor oploopt zijn heftig. Ook wordt er niet slecht geacteerd, alhoewel ook niet subliem. Echter, ik kan het niet helpen toch enigzins met het gevoel te blijven zitten, dat de film een soort propaganda vormt voor de oorlog in Afghanistan. Waarschijnlijk heeft dit te maken met het feit dat het een Amerikaanse film is en de tijd waarin deze is uitgebracht. Ik krijg toch het gevoel dat men wil laten zien dat deze oorlog gerechtvaardigd is. Aan de andere kant is het natuurlijk ook goed dat er aandacht wordt besteed aan de trauma's die militairen vaak oplopen tijdens missies en het feit dat zij vaak geen hulp zoeken en hierdoor rare dingen gaan doen. Ik ben toch erg benieuwd geworden naar de Deense versie en hoop ook daar snel een recensie over te kunnen schrijven. Want deze film wist mij niet geheel te grijpen of te overtuigen. 7/10

Nog even een kleine noot, betreffende het publiek waarmee ik doorgaans in de zaal zit. Eigenlijk genant, maar ook af en toe om je dood te lachen. Op een gegeven moment is Sam teruggekeerd uit Afghanistan, waar hij een flink trauma heeft opgelopen. Midden in de nacht staat hij dwangmatig glazen en bekers te verplaatsen in het keukenkastje. Terwijl iedereen met een beklemmend gevoel naar de film zit te kijken, hoor ik achter mij: 'Goh, toch leuk zo'n kastje in het midden van de keuken.' Zucht...

De Hurt Watte?!

Vannacht was het weer zover, de jaarlijkse uitreiking van de Academy Awards, oftewel de Oscars. Ik vraag mij al jaren af waarom deze uitreiking plaatsvindt op een zondagavond (voor ons nacht) en niet op de zaterdag. Maar even los daarvan, een grote teleurstelling voor James Cameron: The Hurt Locker beats Avatar! Pijnlijk detail is natuurlijk dat deze film (die de belangrijkste Oscars won voor beste film en beste regie) werd geregisseerd door Kathryn Bigelow, de ex-vrouw van Cameron.

Maar wanneer we de winnaars doornemen, blijkt dat er voor de meeste Nederlanders niet heel veel bekende films bijzitten. Beste film (The Hurt Locker), beste acteur (Jeff Bridges in Crazy Heart), beste actrice (Sandra Bullock in The Blind Side), het zegt de meeste van ons vrij weinig. Bovendien kan ik vast melden dat distributeur Independent Films vooralsnog niet van plan is iets speciaals met de film The Hurt Locker te gaan doen.

Editie NL vroeg zich dit ook af en zie hier de conclusie: de smaak van Nederlandse en Amerikaanse filmkijkers lopen sterk uiteen. En gelukkig maar, is mijn eigen bescheiden mening. Wij hebben (behalve een gevallen kabinet natuurlijk) niet zoveel met die oorlog in Irak, de meesten zijn er wel een beetje klaar mee. Waargebeurde verhalen vinden wij meer iets voor de woensdagavond op RTL 4 en van een trage film over een aan lager wal geraakte countryzanger, hoeven de meeste Nederlandse filmliefhebbers ook niet veel te weten.

Maar gelukkig, voor de echte liefhebbers en nieuwsgierigen onder ons, je kunt de 'beste film' nog bekijken. Hij draait veelal in filmhuizen, klik hier voor alle steden. Crazy Heart is alleen bij onze Zuiderburen te zien. The Blind Side komt hier helaas niet in de bioscoop (Nikki? ;-)) Ikzelf wacht wel tot ze te zien zijn op Film 1.

Overigens, de Oscar voor Beste Buitelandse Films ging niet naar Frankrijk, niet naar Duitsland (helaas ook niet naar Nederland, die er bij de definitieve selectie al uitvloog), maar naar de Argentijnse thriller 'El Secreto De Sus Ojos'.

Meneer ooglap en het complot tegen de grote schurk

Zal ik 'm wel kijken, of zal ik 'm niet kijken? Dat was voor mij de grote vraag bij deze film. De film heeft niet al te slechte reacties ontvangen en Carice van Houten en Halina Reijn spelen een bijrol, dus waarom niet? Nou, deze film heeft voor mij een groot nadeel en dat is Tom Cruise. Had ik het nog niet zo lang geleden over acteurs die ik erg goed vind, er zijn ook acteurs doorwie ik een film mijd. Keanu Reeves is daar een van en een ander dus Tom Cruise. Ik geloof ze niet, hun acteertrucjes zijn me te gelikt en ik ga me tijdens zo'n film ergeren. Bovendien krijg ik al de kriebels als ik die man in real life zie (op tv dan wel he), maar eerlijk is eerlijk, dat laatste zou niets te maken moeten hebben met mijn oordeel. Toch maar een poging wagen dus.

Valkyrie gaat over het complot dat kolonel Claus von Stauffenberg (Tom Cruise) in 1944 leidt, tegen Adolf Hitler. De meeste Nederlandse kinderen krijgen dit tijdens geschiedenisles (althans, dat hoop ik toch), voor de meeste Amerikanen echter, was dit een geheel nieuw verhaal. Vandaar, gok ik, ook de redelijk milde reacties. Von Stauffenberg, die door aanvallen in Afrika onder andere een oog, een hand en wat vingers moet missen, walgt van de daden van Hitler en wil hem vermoorden.

Niets aan te merken op het spel van Carice en Halina hoor, hoewel ze toch zeer kleine rollen spelen. Vooral de lengte van de rol van Carice valt tegen. Maar ok, het gaat niet om haar, maar om het complot. Het feit dat het verhaal niet nieuw is en hopelijk iedereen de afloop van dit plan wel weet, is in mijn ogen zeer negatief voor de film. De spanning komt gewoon niet op gang. Interessant is het wel om te zien hoe het complot beraamd en uitgevoerd werd, maar als je de film naast Zwartboek legt (wat je toch doet) is er geen vergelijk mogelijk. En helaas, ook hier heb ik mij geergerd aan Cruise en zijn fantastisch dramatische blikken en toegeknepen oogjes, eh sorry, oog. Ook van bijvoorbeeld Der Untergang wisten we de afloop natuurlijk al, maar door de geweldige acteerprestaties van Bruno Ganz, werd de film fantastisch. Helaas is dit bij deze film niet het geval. 6/10

I declare the Olympic Winter Games closed

Uiteraard is er weer veel gezegd en geschreven over deze Olympische Spelen in Vancouver. Persoonlijk moet ik zeggen, dat ik er minder 'in zat' dan anders, vanwege de tijden waarop 'onze sporters' moesten presteren. Ik ben vaak heel enthousiast begonnen aan een uitzending, maar tegen de tijd dat een Nederlander het ijs betrad (snowboarden heb ik wel volgehouden), lag ik al lang en breed op 1 oor. Er zijn uiteraard een hoop (vaak flauwe, maar soms ook leuke) grappen gemaakt over de foute wissel van Sven Kramer, daar wil ik het verder ook niet over hebben. Ik wil het hebben over mijn favoriete sporter van de Spelen, die tegenwoordig ook een lintje heeft: Mark Tuitert.

Uiteraard is het fantastisch dat Tuitert na zoveel jaren weer het goud voor Nederland heeft binnen weten te halen op het 'koningsnummer'. Maar dat is niet de reden dat ik hem de leukste sporter vind. En nee, het is ook niet z'n uiterlijk, al is daar natuurlijk niets mis mee. Mark houdt gewoon van goede muziek. Mark rockt! Velen zullen het al hebben gezien, maar ik wil het jullie niet onthouden, Mark na zijn huldiging in het HHH.

Ik las al eerder over de muzieksmaak van Mark. Lords of Metal maakte van hem al een beroemde headbanger en in een interview met hen, liet hij al weten wel van wat ruige muziek te houden: 'Tijdens mijn middelbare school tijd kwam ik in contact met allerlei muziek van Nirvana, Metallica, Rage Against The Machine en ik was verkocht. Ik hield van allerlei muziek in mijn puberjaren, maar de bovengenoemde bands heb ik vanaf het begin eigenlijk altijd geluisterd en dat doe ik nog steeds. Wat me aansprak was de rauwheid, de echtheid en de energie die vrijkwam bij die muziek. In de loop van de tijd ben ik pas echt muziek gaan ontdekken. Begin jaren '90 gebeurde er veel op muziek gebied, een ware revolutie vond er plaats. Je voelde dat muziek emoties los maakte, Nirvana brak door en daarna volgde de doorbraak van de hele Seattle scène met Alice In Chains, Pearl Jam en Soundgarden. Die bands kenmerken zich vooral door de energie die hun muziek uitstraalt en losmaakt. Het was ook de tijd dat Metallica zijn beste platen afleverde. Veel muziek waar we nu nog op teren werd juist in die tijd uitgebracht. De bands die ik noem zijn trouwens ook allemaal bands die zich ook live stuk voor stuk hebben bewezen.'

En hij is blijkbaar niet de enige schaatser die wel van een beetje 'bangen' houdt: 'Met Stefan Groothuis ben ik bij Slipknot geweest en met Gianni Romme bij Metallica.'

Een sporter die hardop Rammstein meezingt is eigenlijk bij voorbaat al mijn favoriet. Go Mark!

N'est Pas?

Even voor de mensen die denken dat het alleen de jongeren zijn die overlast veroorzaken in de bioscoop: You're so wrong! Mijn broer en ik halen tijdens de maandagavondspecial de gemiddelde leeftijd drastisch omlaag, maar ook al ben ik vaak de jongste, ik erger mij waarschijnlijk nog het meest aan het medepubliek. Het publiek op de maandag (dat overigens steeds groter wordt) bestaat voornamelijk uit vrouwen van middelbare leeftijd, die er een uitje van maken met vriendinnen. Ontzettend gezellig natuurlijk, maar als de film begint houd je je mond! En als je dan al wat wilt zeggen (waar ik uiteraard in kan komen), dan doe je dit niet hardop, maar probeer je te fluiteren. Zo zat ik gisteren naast iemand die boven de film uit aan de vriendin naast haar zat te vertellen dat 'Mijn man toch zo slecht tegen 3D kan, nee hij wilde echt niet mee hoor naar Rotterdam'. Kom je voor de film of kom je om te kletsen? Ga anders gewoon gezellig thuis thee drinken!

Zo, dat is eruit, nu de film.

Andrei Filipov was dirigent van het beroemde orkest Bolsjoi uit Rusland. Wanneer hij, ten tijde van het communistisch regime, wijgert alle Joden uit het orkest te ontslaan, wordt hij gedegradeerd tot schoonmaker. Op een dag vindt hij echter een fax, die bedoeld is voor het huidige orkest, met het verzoek in het Théâtre du Châtelet in Parijs te komen spelen. Hij besluit de fax voor zichzelf te houden en roept zijn oude, Joodse orkestleden bij elkaar om naar Parijs te gaan.

Le concert is een drama/komedie, wat ik persoonlijk een lastige combi vind, maar in deze film toch redelijk goed uitgewerkt. Het eerste deel van de film is ronduit hilarisch, met name Anton Gavrilov, oud KGB'er, die nog steeds gelooft in de overwinning van het communisme. Hierna doet het dramatische element van de film zijn intrede, soms iets te, maar toch voelbaar. Wat ik nog het beste element vind van de film, is het feit dat het hele stuk van Tsjaikovki gespeeld wordt. Gewoon minutenlang kijken en luisteren naar het concert, bezorgde mij echt kippenvel. Misschien geen perfecte film, maar wel heerlijk. 8/10

Ska en Skinheads

Soms is het ook wel eens de moeite waard om een niet zo heel bekende film te gaan kijken. Geen grote blockbuster, maar een bij voorkeur niet Amerikaanse film, waarvan de titel je niet bekend voorkomt. Probeer het maar eens, het zal je vast bevallen. Zoals eerder gezegd, is een van de redenen dat ik of all days op maandag naar de film ga, dat die avond gewoon de beste films draaien. Uitzonderingen daargelaten natuurlijk.

This is Engeland is een harde film, die zich afspeelt in 1983, ten tijde van de Falklandoorlog. Persoonlijk weet ik weinig van deze oorlog, maar Argentinie verloor en de junta was ten einde.
De film gaat over Shaun, die zijn vader verloor in deze oorlog. Hij wordt gepest op school en op een dag komt hij een groep skinheads tegen, bij wie hij zich wel geaccepteerd voelt. In het begin gaat alles prima, Shaun draagt wel de typische Dr. Martens en scheert zijn hoofd kaal, maar verder lijkt er niet zoveel mis te zijn met de groep. Dit verandert wanneer skinhead Combo uit de gevangenis komt. Hij neemt de leiding over van Woody en introduceert nationalistische ideeen bij de groep. Hoewel sommigen de groep verlaten, besluit Shaun, Combo trouw te blijven en sluit zich zelfs aan bij het National Front. En dit terwijl hij nog maar 11 jaar oud is.

Ik ben een fan van Britse films, omdat ze zo echt zijn. Niets is gelikt, ze zijn straight en hard. Shaun is een schattig joch, ook wanneer hij besluit bij de groep te blijven. Eigenlijk krijg je ook een ander beeld van skinheads, die van origine dus niet extreem rechts zijn, zoals je ze nu wel overal ziet. De film is mooi en direct en laat maar weer eens zien hoe hard het eraan toegaat in de buitenwijken van Engeland. Mocht je overigens ook fan zijn van deze harde, Engelse films, ga dan nu vooral naar Harry Brown. 8/10

Harde snoepjes

Soms vergeet ik wel eens dat ik een kast vol dvd's heb, waarvan ik er nog een hele stapel niet heb gezien. Je kent 't wel, 3 voor 20, 5 voor 10, van die aanbiedingen die je ziet, waardoor je een stapel aanschaft, die vervolgens onaangeroerd in de kast blijft liggen, omdat je in de bioscoop zit of op de bank naar de films op tv zit te kijken. Toch maar weer even in de kast rondgeneusd en mijn vinger bleef stilstaan bij Hard Candy.

Iedereen heeft zo z'n favoriete acteurs en actrices. Zo ben ik erg fan van Alan Rickman, Johnny Depp en meestal ook van Russell Crowe. Bij de vrouwen kan ik Kate Winslet, Helena Bonham Carter en Ellen Page erg waarderen. Die laatste speelt de hoofdrol in Hard Candy, sowieso al de moeite waard van het kijken dus. Page was 18 toen ze de rol speelde van 14-jarig meisje. Maar Page is klein en fragiel, dus voor mij was het geloofwaardig.

Ellen Page speelt de rol van Hayley, die op internet contact legt met de 32-jarige Jeff Kohlver, gespeeld door Patrick Wilson. Ze spreken af om elkaar te ontmoeten en Hayley gaat met Jeff mee naar zijn huis. Dat de zaken iets anders lopen dan dat Jeff had gedacht, blijkt wel wanneer hij wakker wordt, terwijl hij vastgebonden zit aan een stoel.

Meer zal ik niet vertellen over de film. Page en Wilson spelen de enige 2 volwaardige rollen in de film, die overigens in 18 dagen is opgenomen. De film draait om deze 2 personages en ik zou teveel verklappen als ik zou vertellen wat er verder allemaal gebeurt. Hard Candy is wat je noemt een 'disturbing movie'. De film loopt niet zoals je verwacht en er gebeuren dingen die je aan de ene kant op het puntje van de bank doen zitten en aan de andere kant je in het hoekje van de bank doen wegkruipen. Rekening houdend met het budget en de opnametijd, is de film zeker geslaagd. Waar ik alleen een beetje moeite mee heb, is het feit dat een 14-jarig meisje de, toch fit ogende, 32-jarige fotograaf de baas is. Maar dat nemen we dan maar voor lief. Zeker kijken, maar wel als je in de stemming bent. 7.5/10