Vorige week zondag weer een geval van jeugdsentiment. In Tivoli trad K's Choice op. Daar was ik als klein meisje groot fan van. Tegenwoordig luister ik er eigenlijk nooit meer naar, maar ik wilde ze toch nog eens zien. Verzet door toedoen van een overenthousiaste booker en daardoor het laatste concert van de tour. Aan de dure kant, maar we kregen zeker waar voor ons geld! Voorprogramma Arid was al niet slecht. Het concert bestond uit twee delen. Voor de pauze akoestische, rustige nummers en na de pauze zouden volgens de band 'onze oren eraf worden geblazen'. Maar meteen door naar het tweede gedeelte dacht ik nog :-P Goed concert, blije muzikanten en een tevreden publiek. Wel pas om half 1 thuis, maar beter dan na 45 minuten eruit te worden geschopt.
Maar dan afgelopen zondag: Power of Metal in de 013 in Tilburg. We zouden het geld ook alleen voor de headliner hebben neergeteld, maar als er toch nog meer bands spelen, kun je net zo goed gaan kijken. Allereerst Thaurorod. Maak je geen zorgen, ik had er ook nog nooit van gehoord, maar heb wel meteen een cd aangeschaft! Leuk, deed me denken aan Dragonforce. Jammer dus dat ze maar 25 minuten mochten spelen. Hierna de beurt aan Mercenary. Hier had ik persoonlijk minder mee. Ik vond de band dan ook niet echt passen tussen alle andere gitaarbands met nummers vol solo's. Dit was meer recht toe recht aan hakken. En toen er in een mislukte pit een of andere olifant tegen me aanknalde had ik het wel gehad met de band. Dan een band die al een tijdje meegaat en blijkbaar redelijk wat trouwe fans heeft in Nederland: Psychotic Waltz. Een beetje te psychotic voor mij. Muzikaal zeker niet slecht, maar zeker ook niet pakkend. Tijd om wat te gaan eten dus. Dan een andere grote band in metalland, Nevermore, een voortvloeisel uit de band Sanctuary. Gitarist Jeff Loomis was zeker niet slecht, maar wij wisten wat er nog komen ging. Heb me ook zeker vermaakt met deze band, maar toch wel meer met de stevigere nummers. Maar zoals ik al zei, er zou nog iets komen: Symphony X. Lief is al langer fan van deze band en ik heb ze leren kennen via hem. Daar ben ik hem dan ook zeer dankbaar voor! Mijn eerste live-ervaring met deze band en wat voor een! Ik stond vooraan, recht voor gitarist Michael Romeo. Ongelooflijk wat deze man liet zien en de rest van de band overigens ook! Ik ben me bewust van alle uitroeptekens, maar die zijn zeer op hun plaats, het was zo ongelooflijk goed! En even een tip: een band om je oordopjes bij uit te doen. Ja, ik draag inderdaad oordopjes tijdens concerten, wil over 10 jaar ook nog een redelijk gehoor hebben, maar hier kun je gewoon niks van misschien. Wow, wat een concert. En ook dit was, hoe toevallig, het laatste concert van de tour, dus kwam iedereen aan het eind nog even het podium op. Ik heb hier echt van genoten. Romeo gooide me nog een plectrum toe, die helaas later door een ander werd gevonden, maar...wel een drukstok gekregen! Die ligt nu mooi op de lijst met de poster van de band. Een echte aanrader!
O ja, ook nog films gezien in de special :-P
Potiche: 1977, in het burgerlijk stadje Sainte-Gudule in het noorden van Frankrijk woont Suzanne Pujol. Zij is de toegewijde en huiselijke vrouw van de rijke industrieel Robert Pujol. Hij leidt zijn paraplufabriek met ijzeren hand. Wanneer de arbeiders in staking gaan voor betere werkomstandigheden, Robert een hartaanval krijgt en rust moet nemen breekt de hel los. Suzanne wordt gedwongen het werk van haar man over te nemen en krijgt hierbij hulp van haar voormalig liefje en huidig vakbondsleider Maurice (Gérard Depardieu). Tot ieders verbazing ontpopt Suzanne zich tot een bekwame zakenvrouw die van aanpakken weet. Maar wanneer Robert volledig uitgerust terugkomt van vakantie, worden de zaken gecompliceerd. Redelijk hoge verwachtingen van deze film door de positieve berichten, echter, niets is minderwaar. Wat een flutfilm (wat mij betreft). Niet grappig, niet boeiend, niet leuk, ik vond het niks. 4
Norwegian Wood: ofwel het Japanse Noruwei no Mori. Toru Watanabe is een student in het Japan van de jaren '60. Wanneer zijn beste vriend Kizuki zelfmoord pleegt, twijfelt Watanabe zelf ook over zijn eigen leven. Helemaal wanneer hij verliefd wordt op Naoko, de vriendin van Kizuki, die ook niet met haar verdriet om de dood van Kizuki kan omgaan. Ik weet nog steeds niet wat ik van deze film moet vinden. Hij heeft me in ieder geval niet geraakt. Af en toe irritant, maar toch ook heftig. Ik ben er nog niet uit. Er is wel een record gevestigd van meest beroerde pauzemoment ooit...6.5
Geen opmerkingen:
Een reactie posten