Niet in de kelder kijken...

Er zit toch een voordeel aan mensen die niet op je verjaardag kunnen komen: verlate verjaardagscadeautjes! Zo kwam vriendin Sas dit weekend even langs om me nog even te feliciteren en tegelijkertijd m'n huisje nog even te bekijken. En ik kreeg 2 films! Heel gek, want ik hou helemaal niet van films.....:-P De een met Alan Rickman (!), die heb ik nog even bewaard voor een later moment. Maar toen Sas weg was en lief zich nog lekker aan het uitleven was op z'n drumstel, heb ik de ander meteen aangezet: An American Crime met een andere favoriet: Ellen Page.

Sylvia (Ellen Page) en haar zusje zijn kermiskinderen. Wanneer haar ouders een nieuwe route beginnen, besluiten ze hun dochters achter te laten bij een vage kennis, zodat ze naar school kunnen blijven gaan. Deze kennis is Gertrude Baniszewski (Catherine Keener), een ogenschijnlijk gewone huismoeder met zeven kinderen. Ondertussen had zij gedurende de jaren '60 een tienermeisje in haar kelder opgesloten. Dit was Sylvia. Volgens Officier van Justitie Leroy New was dit de gruwelijkste misdaad die ooit in de staat Indiana gepleegd was.

Vooral de wetenschap dat het verhaal echt gebeurd is, maakt veel indruk op je als kijker. Hoe kan dit in hemelsnaam gebeuren, wanneer zoveel mensen op de hoogte zijn. Waarom heeft niemand ooit iets gedaan. Tijdens de film, die wordt afgewisseld met beelden van de rechtzaak, komt het antwoord: They don't know. Toch heeft de film te weinig diepgang om je echt diep te raken. De mishandelingen van Sylvia zijn gruwelijk, maar maken niet de indruk die ze moeten maken. Ellen Page (die zich uithongerde voor deze film) en Catherine Keener spelen uitstekend, daar heeft het niet aan gelegen. Toch blijf je wel degelijk met een steen in je maag achter, maar geen rotsblok. 7/10

Prince of Thieves

Persoonlijk vind ik Robin Hood (als groot Disneyfan!) toch wel een van de leukste tekenfilms van Disney. Dit is eigenlijk ook de eerste keer dat ik in aanraking kwam met het verhaal. En het verhaal moge bekend zijn. Maar dat is niet het verhaal dat wordt verteld in de film die nu in de bioscoop draait. Die gaat namelijk over hoe Robin Hood, Robin Hood werd. Niet verwonderlijk dus, dat er al een vervolg is aangekondigd. Maar goed, eerst deze even aanschouwen. En niet alleen het verhaal van de film trok me natuurlijk, want wie speelt de hoofdrol? Juist, Russell Crowe!

Het legendarische verhaal over de ervaren boogschutter Robin Hood, die in dienst treedt bij het leger van koning Richard om tegen de Fransen te vechten. Na de dood van de koning vertrekt Robin (vanwege een gemaakte belofte) naar Nottingham, een stad die lijdt onder de corruptie van een tirannieke schout en torenhoge belastingen. Daar valt hij voor de weduwe Lady Marian (Cate Blanchett). Wat de nieuwe (en verschrikkelijke) koning niet lukt, lukt Robin wel: het land verenigen tegen de Fransen.

Niks stelen van de armen dus, maar gewoon lekker vechten. Achja, daar houden mannen van en al helemaal in de 12e eeuw. Na wat negatieve verhalen ging ik toch met een bijsmaak naar de film, maar ik was blij verrast. De film straalt een goede sfeer uit, mede omdat deze grotendeels is opgenomen in het altijd regenachtige Engeland. Verder zijn de vechtscenes goed, alhoewel erg van het Hollywoodtype, dus veel slow motion en drama. Maar dat is dan ook wat de meerderheid wil zien. Wel betrapte ik mezelf erop dat ik bij verschillende personages dacht: He dat is de beer en dat is de tijger :-P Maar de film is zeker vermakelijk en niet heel veel meer dan dat. Maar dat hoeft het ook niet te zijn, want iedereen weet wie Hood is. 7.5/10

Sla in Berlijn

Afgelopen week was het zover: de eetweek. Een week lang mocht ik elke avond een lichte maaltijd. Dit begon woensdag. Ik had een bruiloft, waar bij een luxe high tea de lekkerste dingen voorbij kwamen. Allemaal aan me voorbij laten gaan, met mijn gedachten al bij mijn heerlijke maaltijd. 's Avonds thuis snel aan de slag en tussendoor natuurlijk alvast proeven. Die eerste hap van de Huttenkase was heerlijk, evenals dat eerste augurkje. Ik maakte een salade en ging er lekker voor zitten. Een eerste hap, een tweede, een derde...pfff, moet ik dat hele bord nog? Ik zat dus gewoon al vol! Uiteindelijk toch alles op, maar de volgende ochtend had ik niet eens trek in de shake. Meteen dus maar besloten dat ik de 7 dagen niet vol zou maken, na 5 dagen (na mijn weekendje weg) zou ik weer aan de shakes gaan. Een minimum van 4 dagen is verplicht, dus denk nu niet dat ik echt een eetstoornis aan het ontwikkelen ben.

Je gaat je echt schuldig voelen na zo'n maaltijd. Alhoewel maaltijd, een kleine salade. Je voelt je zo vol en hebt meteen de indruk dat er weer een kilo aan zit. Maar er kwam nog een druk weekend aan, dus misschien toch maar beter om iets te eten.

In Berlijn ging het qua eten echt prima, keuze aan salades zat, soms met een stukje witte vis, soms met wat gegrilde kip. Alleen op de opmerking dat ik kein dressing wilde, werd nogal verbaasd gereageerd. Maar wat wil je in het land van bier en braadworsten. En geloof me, die worden flink gegeten, zelfs als ontbijt. Van tevoren had ik mezelf voorgenomen geen gebruik te gaan maken van het openbaar vervoer. En in een grote stad als Berlijn betekent dat veel lopen. Lekker calorieen verbranden dus! Berlijn was overigens verder heerlijk, we hebben er echt van genoten.

Gisteren dus weer langs de consulent en die waarschuwde me al, wees niet teleurgesteld als je niet bent afgevallen, of zelfs bent aangekomen na de eetweek. Maar wat bleek: er was zelfs een kilo af! Ik schrijf dit geheel toe aan het vele lopen, maar lekker was het natuurlijk wel. Uiteraard was ik op haar weegschaal een stuk zwaarder ('s avonds met kleren en een volle buik), dan 's ochtends bij mezelf thuis en die laatste weging hou ik gewoon aan. Dus 9 gone/13,5 to go

A Quick Update

Even snel een wekelijkse update van m'n dieetperikelen. Nou, met die perikelen valt het wel mee, het wordt steeds makkelijker om vol te houden. Sinds een week mag ik 's middags een reep in plaats van een shake en die repen zijn echt heerlijk! Natuurlijk komt dat ook, omdat die repen het enige vaste voedsel zijn dat ik binnenkrijg, maar toch. En er zijn 5 smaken, dus lekker gevarieerd.

Wel had ik, toen ik met de repen begon, het idee dat mijn gewichtsverlies stil kwam te staan. Maar niet getreurd, vanmorgen was er toch weer een kilo af! Het is nog steeds heerlijk dat sommige kledingstukken te groot worden en andere kledingstukken, die achter in de kast gepropt zaten, weer zonder moeite passen. Ik heb nog een hele lange weg te gaan, maar voel me echt al 200% beter dan voor het dieet. Deze kilo's zaten me echt het meest in de weg en die zwemband die ik had als ik ging zitten is verdwenen. Ook kom ik steeds dichter bij een gezond BMI. Als ik dat bereikt heb, moet ik nog een aantal kilo's, maar het voelt toch beter.

Vanaf morgen mag ik een week lang 's avonds eten. Stel je er niet teveel bij voor. Zo weinig mogelijk koolhydraten, dus alleen een klein beetje kip of witte wis, wat groente en sla en alles zonder zout en dressing. Er zitten wel 3 dagen avondeten in Berlijn tussen, dus even afwachten wat die Duitsers serveren, maar dat komt wel goed. Alle soorten kool zijn toegestaan, dus groente is daar geen probleem :-P Wederom volgens eigen weging: 8 gone/14,5 to go

Alleen

Mijn collega was gisteren eens jaloers op mij. Normaalgesproken is hij degene die alle screenings van de nieuwste films afgaat en zeer terecht natuurlijk, hij werkt al veel langer in deze 'business'. Maar af en toe zou ik dat ook wel eens willen (in september is hij op vakantie!). Maar gisteren was het dan toch een keertje andersom, een film die hij dolgraag wilde zien en nog niet heeft gezien en ik ging er zomaar heen. Hoge verwachtingen dan dus wel van A Single Man.

Je zult hoofdrolspeler Colin Firth waarschijnlijk voornamelijk kennen van zijn rollen in de romantische komedies Bridget Jones en Love Actually. Met alle respect, maar tijd om te laten zien dat je meer in je mars hebt. Dit werd dan ook beloond met een Oscarnominatie voor beste acteur.

Los Angeles 1962, het hoogtepunt in de Cuba crisis. De Britse homofiele professor George Falconer worstelt met de betekenis van het leven na de dood van zijn partner, Jim. Deze film volgt hem gedurende een dag waarop een serie ontmoetingen en gebeurtenissen George er toe doen besluiten dat er geen betekenis aan het leven zit na Jim. George wordt bijgestaan door zijn beste vriendin Charley (Julianne Moore) die zo haar eigen vragen over haar toekomst heeft. Gebaseerd op de gelijknamige roman door Christopher Isherwood.

Wat je jezelf van tevoren moet realiseren, is dat de film vooral uit dialogen bestaat. Maar is dat storend? In tegendeel, ik vond het eens een verademing. De film boeit van begin tot eind. Het feit dat de film zich afspeelt in de jaren '60 en dat zowel Colin Firth als Julianne Moore een ouder iemand spelen, neem je als kijker gemakkelijk aan. De film is mysterieus, indrukwekkend en voor mij zeer geslaagd. Hij heeft voor mij zeker zijn verwachtingen waargemaakt. Al was voor een hoop bezoekers het einde niet erg bevredigend. 8/10

Who to trust?

Ja, hij is weer in de bioscoop en nee, ik heb 'm nog niet gezien. Moge duidelijk zijn dat dit over de film Robin Hood met in de hoofdrol Russell Crowe gaat, die momenteel in de bioscoop draait. Ik ga 'm zeker kijken hoor, heb alleen nog geen tijd gehad. Ik ben fan van Crowe, vooral na het zien van A Beautiful Mind en Gladiator. Twee fantastische films met een uitstekende Crowe. Hij schijnt in real life geen lievertje te zijn en hij heeft er ook niet altijd zin in (wat heel af en toe jammergenoeg ook op het doek te zien is), maar dat maakt mij natuurlijk niet zoveel uit. Ik vind het een toffe acteur en bovendien niet vervelend om naar te kijken.

Een andere acteur, waar ik vooral de laatste jaren meer en meer fan van begin te worden, is Leonardo DiCaprio. Hij zal nooit van de stempel van Titanic afkomen, maar goed, dat was een groot succes, dus heel erg zal hij dat ook niet vinden. Ieder meisje van mijn leeftijd was toen verliefd op hem en ook ik moest de film natuurlijk in de bioscoop zien. Maar ik ben vooral de laatste jaren, na een aantal sterke rollen (waaronder laatst beschreven in Shutter Island) toch wel fan aan het worden.

En dan nu een film waarin zij beide een rol spelen, niet verkeerd dacht ik zo. Als je Russell Crowe overigens ook niet vervelend vindt om naar te kijken: daarvoor hoef je deze film niet te kijken. Hij speelt namelijk een vervelende, grijze man met overgewicht. Maar het blijft Russell Crowe.

In Body of Lies speelt Leonardo DiCaprio de rol van Roger Ferris, een CIA-agent in het Midden-Oosten. Hij krijgt opdracht om een succesvolle terreurcel uit Jordanië te ontmantelen door de leider ervan op te pakken. Hulp komt van zijn chef, Ed Hoffman (Russell Crowe) en het hoofd van de Jordaanse inlichtingendienst (Mark Strong). Maar wie van deze mannen is het meest te vertrouwen wanneer het gaat om zijn eigen veiligheid? De film wordt geregisseerd door Ridley Scott. Het vernoemen waard: Gladiator, A Good Year, American Gangster, Robin Hood, die samenwerking met Crowe bevalt hem wel.

Heb jij dat ook? Ik wel namelijk. Dat je na de oorlogen in Irak en Afghanistan, wel een beetje klaar bent met al die Hollywoodfilms over terrorisme. Dat was meteen mijn eerste gedachte bij het bekijken van deze film. Ik kijk namelijk niet altijd van tevoren waar de film over gaat, soms wil ik 'm gewoon zien vanwege de acteur of regisseur, zoals nu. In de eerste 20 minuten van de film zit zoveel dialoog en informatie, dat je even niet meer weet waar het nou over gaat, even opletten dus. Verder zit het verhaal best leuk in elkaar met een spannend complot en benauwende scene met DiCaprio als gevangene van Al Qaida. DiCaprio en Crowe spelen beide leuk, maar dat niveau leuk en aardig wordt niet echt overstegen. Geen briljant of origineel verhaal (dus ook geen origineel boek, waarvan het een verfilming is), geen sublieme uitwerking en goede, maar geen uitmuntende acteerprestaties. Gewoon een lekkere film voor op de zondagmiddag dus. Of zaterdagavond, wat je wilt. 7/10

Riemen

Gisteren was het weer zover, een bezoekje aan de consulent. En ik had er zin in. Ik had me namelijk stiekem al gewogen in de ochtend. Eigenlijk helemaal niet zo stiekem, bij mijn consulent weeg ik me natuurlijk 's avonds met kleren aan en dat kan af en toe bijna 2 kilo schelen. Dus ik hou nu 2 schema's bij. En er was nog een reden dat ik graag de regen wilde trotseren, ik mag namelijk na 2 weken vloeibaar, eindelijk wat vast voedsel, in de vorm van een reep. En geloof me, na 2 weken lang shakes en soepen ben je daar echt wel aan toe.

Ik moet wel zeggen dat het me, na de eerste verschrikkelijke dagen, goed af is gegaan. Housewarmings, High Tea's, ik heb alles afgeslagen en uiteraard kwamen de lekkerste hapjes voorbij. En daar komt nog eens bij dat ik vrijwel alles lekker vind, maar het deed me vrij weinig. Een shake achter de kiezen en gaan. En over gaan gesproken, die kilo's gingen er ook wel af. Ik zal even mijn eigen weging aanhouden en na 2 weken Cambridge waren er 7 kilo's verdwenen! Bij de consulent waren dit er dus 6, ook niet verkeerd. Volgens mijn eigen weegschaal moet ik er nu nog 15,5 (volgens de andere weging 17,5). Maar ik zit dus lekker ruim onder de 20, wat al heel goed voelt. En, ik ben een kledingmaat kwijt. En dat merk ik al wel. Een spijkerbroek kan al echt niet mee en verder moeten de riemen uit de kast komen. Gisteren vond ik zelfs een spijkerbroek, waarvan ik niet eens meer wist dat ik 'm had. Die paste ik dus blijkbaar niet meer, maar vanmorgen dus weer wel! Toch een lekker gevoel. Dat is al het lekkers dat ik afsla zeker waard!

Ik heb weinig last meer van bijverschijnselen, behalve dat ik het steenkoud heb! Maar zoals de consulent al zei, je trekt een jas uit (een jas van vet dus), dus het is niet zo gek. Bovendien kan ik ook niet zeggen dat het buiten zulk lekker weer is. Gewapend met een doos shakes (dit keer alleen smaken, die ik wel weg kan krijgen) en een doosje repen (ik zag chocolade!) ging ik dus weer op weg naar Gorinchem. En ik voel me nu al 100 x beter dan toen ik begon. De eerste reep ga ik straks proberen, de peanut crunch, spannend. Hoe blij kun je worden van een dieetreep :-P De komende 2 weken zal er wel iets minder afgaan, de vierde (volgende) week mag ik namelijk 's avonds eten. Of beter gezegd, moet ik eten, dat is beter voor je lichaam. Maar goed, dat ik ook wel weer lekker en ik hoop het er gewoon in Berlijn toch een beetje af te lopen. Volgende week woensdag is de volgende uitdaging: een bruiloft. Maar ik ga gewapend met mijn reep! 7 (6) gone/15,5 (17,5) to go!

Postnatale pret

Zondag was moederdag, ik hoop dat niemand het vergeten is. De dag waarop je nog eens extra je moeder kan laten merken hoeveel je van haar houdt. Ik probeer elk jaar (ook voor vaderdag overigens) een leuk, origineel cadeau te verzinnen. Niet altijd makkelijk, maar het gaat me tot nu toe vrij goed af. Ik vind het leuk om een soort uitje te plannen. Hoeft niet moeilijk natuurlijk, gewoon even lekker weg. Zo ook dit jaar dus. Ik gaf mijn moeder een High Tea & Movie. Nu voel ik 2 vragen bij julie opkomen: 1. Wat is dat precies 2. Jij was toch op dieet?

Om deze vragen even te beantwoorden: 1. Het spreekt eigenlijk voor zich. We gingen naar de City/Movies bioscoop in Utrecht, waar kon worden genoten van een High Tea. Hierna werd een film vertoond (die ik uiteraard straks ga bespreken). 2. Jazeker, ik ben nog steeds op dieet (omdat het zo streng is noemt mijn lief het tegenwoordig Camboraxia :-P) en spreek dan ook de waarheid wanneer ik zeg dat ik daadwerkelijk alle hapjes aan me voorbij heb laten gaan. Was ook erg trots op mezelf.

De vertoonde film was De Gelukkige Huisvrouw. En toevallig wist ik natuurlijk dat mijn moeder die film nog wilde zien. Misschien komt nu de volgende gedachte in je op: gezellig zo'n moederdagfilm over een postnatale depressie, maar dat valt best mee. Niet die depressie natuurlijk, maar de film.

Het verfilmde boek van Heleen van Rooyen is vrij vaak over de toonbank gegaan, dus wie weet kent iedereen het verhaal. Toch nog even: Lea Meijer (gespeeld door Carice van Houten, ik ben fan!) is jong, mooi, rijk en gelukkig getrouwd met Harry (Waldemar Torenstra). Op een dag besluit Harry dat hij een kind wil. Lea stemt toe, nadat Harry belooft elke avond voor de bevalling seks met haar te hebben (ik vraag me af of er anders een boycot was gekomen). De bevalling wordt een langdurige hel compleet met tangverlossing en totaalruptuur. Maar Junior blijkt gezond en Harry is dolgelukkig. Maar Lea niet.

Naast het dramatische element, is de film ook verrassend grappig. Sowieso komt Carice op mij altijd grappig, op een bijna klunzige manier, over. Vooral de scenes in de psychiatrische inrichting, waar Lea wordt opgenomen, zijn soms extreem grappig. Dit komt vooral ook door de figuren die rondlopen in deze instelling. Geen zwaar depressieve, huilende mensen, maar gewoon mensen die een beetje in de war zijn met ieder hun eigen stoornis. Carice is wel degene die de film draagt, van Torenstra heb ik niet bijzonder veel genoten. Hij acteert wat vlak en komt voor mij niet boven het maaiveld uit. Voor mensen die bang zijn voor een melodramatische, vervelende film heb ik goed nieuw: gewoon gaan kijken, hij is echt leuk! Natuurlijk zit er drama in, de depressie komt toch ergens vandaan, maar de film is daarin ook wel weer herkenbaar. Met dank aan Carice een iets hoger punt. 8/10

De Weightupdate

Ik moest serieus lachen om deze rijmende titel. Maar goed, op verzoek af en toe een update van mijn dieetperikelen. Ik ben nu een week bezig met het Cambridgedieet en ik moet heel eerlijk zeggen, ik heb het best zwaar gehad. Op dit moment gaat het heel goed, ik heb energie zat, eigenlijk bijna geen honger en het leukste van alles: na een week is er al 4 kilo af! Grotendeels vocht natuurlijk en ook niet zo raar als je je bedenkt dat je geen vast voedsel binnenkrijgt. Al betwijfel ik of een alcoholdieet ook zal helpen.

Maar goed, het ging niet de hele tijd van een leien dakje dus. De eerste dagen was ik duizelig, misselijk, had ik hoofdpijn en kon ik om alles huilen. Een soort zware ongesteldheid zegmaar ;-) Ook moest ik ontzettend wennen aan het feit dat ik geen vast voedsel kreeg en niet kon kauwen, vreselijk! Na een telefoontje met mijn consulente hebben we wat wijzigingen doorgevoerd: ik mag in de middag een (calorie-arme weliswaar) opkikker en de soepen worden over een week vervangen door repen. De shakes niet niet echt lekker, sommige zijn beter te doen dan andere, maar de soepen krijg ik echt niet weg. Alles oogt, ruikt en smaakt hetzelfde en dat is niet erg smakelijk kan ik je zeggen. Maar goed, dat is binnenkort voorbij.

De steun van m'n lieve collega's en vrienden en het feit dat ik al wat kwijt ben, zijn echt een flinke stimulans. Natuurlijk is het moeilijk om overal eten te zien. Vooral eten ruiken is erg! Maar ik raak me er ook heel erg van bewust hoe erg deze consumptiemaatschappij gericht is op eten. Je zou eens op moeten letten hoeveel uitingen van voedsel je bijvoorbeeld in een uur tegenkomt: op straat, op tv, op de radio, in de bushokjes, op internet. Je bent je er misschien niet zo van bewust, maar het zal je verbazen. Maar we gaan de goede kant op, volhouden dus! 4 gone - 19.5 to go!

Heppiedepeppie

Heb ik nou alweer een award gekregen? Jaja, maar dit keer niet van Nikki, maar van Lieve Lyntje! Het is de Happy 101 Award.



Ik weet eigenlijk niet of aan deze award nog 'regels' verbonden zijn, maar ik neem aan dat ik moet vertellen waar ik happy van wordt. Nou, dat zijn echt talloze dingen (ik ben eigenlijk best een happy persoon), maar ik heb even een top 10 gemaakt:

• Met stip op 1 uiteraard m'n lief (de rest is in willekeurige volgorde), die mij altijd happy maakt
• Naar de bioscoop
• De lieve koppies, rare mauwtjes en nog maffere sprongetjes van m'n katten
• Jonge dieren
• Disney in z'n algemeenheid
• Heel veel muziek
• Abel! (van de taarten)
• Urenlang oude komedieseries kijken met m'n broer
• Dagjes weg met m'n moeder en voetbal kijken met m'n vader
• De zon
  

Ik kan nog veel meer opnoemen, maar zal jullie niet langer vervelen. Misschien ben ik wel nog iets vergeten: wanneer de weegschaal minder kilo's aangeeft dan de keer ervoor :-P

Push

Hoge verwachtingen had ik van deze film. De film heeft heel veel aandacht gehad in de media en het verhaal van een puber met een zwaar leven (en lijf) sprak mij ook wel aan. Ik was zo blij toen ik hoorde dat de film als spacial zou gaan draaien. Deze mocht ik niet missen!

Overigens werden ook de nieuwe specials bekendgemaakt. Nog 7 voor de vakantie. Helaas heb ik er al 2 gezien, maar dit werd helemaal goedgemaakt door het feit dat Nowhere Boy ook tussen deze films zat. Ik ben stiekem (of eigenlijk heel openlijk) naast metalhead ook best wel een hippie en zeker liefhebber van de muziek van The Beatles! Maar goed, die draait pas over 2 maanden, nu eerst deze film.

De film vertelt het verhaal van Claireece "Precious" Jones (Gabourey Sidibe), een zestienjarig Afro-Amerikaans meisje geboren in Harlem. Het leven lacht haar niet bepaald toe: ze is voor de tweede keer in verwachting van haar vader. Thuis loopt ze op eieren om te vermijden dat haar moeder (Mo'Nique), een intens boze vrouw, haar mishandelt. Vanwege haar zwangerschap wordt ze van school gestuurd. Haar leven verandert als ze de kans krijgt over te stappen naar een alternatieve school. Daar komt ze onder de hoede van Ms. Rain (Paula Patton). In deze kleine klas leert ze wat echt liefde is.

Hoeveel ellende kan een mens verdragen? En dan heb ik het niet alleen over het hoofdpersonage, maar ook zeker over de bioscoopbezoeker. De vreselijke gebeurtenissen in het leven van Precious stapelen zich op. Zo erg zelfs dat het als kijker op een gegeven moment moeilijk wordt om nog mee te leven. Was alles niet al ellendig genoeg? Ook positieve punten natuurlijk, waaronder de verrassend goede acteerprestaties van Mo'Nique en Mariah Carey (zonder make-up!). Daarentegen was de bijrol van Lenny Kravitz totaal misplaatst en overbodig wat bij betreft. De film laat zien hoe zwaar het leven is voor sommige mensen en how we should count our blessings. De manier waarop is echter een tikkeltje to much. Een aardige en ook heftige film, maar dankzij de hoge verwachtingen een klein beetje een tegenvaller. 7/10

Blue eyes, ofwel Clint Eastwood. Need I say more? Sommige acteurs zijn het kijken van een film eigenlijk al waard. En sommige acteurs blijven ook geweldig, hoe oud ze ook zijn (Clint Eastwood wordt eind deze maand 80!). En sommige acteurs worden naast succesvol acteur ook nog een succesvol regisseur (hij won al tweemaal een Oscar voor beste regie). Eigenlijk ben ik voor het eerst met Eastwood in aanraking gekomen door Metallica. The Good, the Bad and the Ugly is namelijk de favoriete film van zanger James Hetfield en de soundtrack wordt vaak gebruikt als intro van de concerten van Metallica. En als je die film hebt gezien, moet je toch wel fan zijn. Maar het oude baasje doet het nog steeds hoor, zowel als acteur als regisseur, welke rollen hij beide op zich nam voor de film Gran Torino.

Clint Eastwood speelt Walt Kowalski, oorlogsveteraan (Korea) en oud fabriekswerker (Ford) die net zijn vrouw heeft verloren en geen goed contact heeft met zijn zoons. Walt is een chauvinist. Ooit was zijn buurt nog een goede buurt, maar nu wonen er voornamelijk Aziatische Hmong-immigranten om hem heen. En daar moet Walt helemaal niks van hebben. Door zijn ervaringen in de oorlog in Korea heeft hij een hekel aan Aziaten, maar eigenlijk aan zo'n beetje alle culturen. Hij wil het liefst met rust gelaten worden, door iedereen. Totdat op een nacht zijn prachtige auto, een Gran Torino, bijna wordt gestolen. De dader is zijn buurjongetje, die onder druk wordt gezet door de lokale Hmongbende. Dit zet een serie gebeurtenissen in gang die het leven van Walt en zijn buren voorgoed zal veranderen.

Allereerst is de film verbazingwekkend grappig en heeft het ook een aantal feel good momenten. Verrassend leuk, maar helaas doet dit tegelijktijd ook iets af aan de kwaliteit van de film. De dreigende situatie van de straatbendes komt maar moeilijk over, tot het moment dat buurmeisje Sue slachtoffer wordt. Dit verschil is duidelijk wanneer ik een vergelijking maak met Harry Brown, waarbij deze dreigende situatie veel duidelijker was. Ook zit er nogal een moraal in de film. Natuurlijk is het zo dat vooroordelen uit onbegrip en onwetendheid voortkomen, maar het ligt er iets te dik bovenop. Maar goed, het blijft een Amerikaanse film uit Hollywood natuurlijk. De film is zeker boeiend en heeft zeer sterke stukken. Toch bekruipt mij het gevoel dat er meer in had gezeten. 7.5/10

Wie is hier nou gek?

Afleiding! Ik heb afleiding nodig! Ik heb het de eerste dagen van mijn dieet (en eigenlijk nog steeds wel een beetje) nogal moeilijk gehad, maar daarover later meer. Maar alle afleiding is dus welkom en zeker mijn favoriete afleiding: filmpie kijkeeee! Eindelijk vertoont Gorinchem ook Shutter Island. De film heeft al vrij goed gelopen en blijkbaar was er nu pas een kopie beschikbaar voor ons kleine vestingstadje. Van mijn collega hoorde ik goede verhalen, dus ik stond vooraan.

Shutter Island is de 'nieuwe' Martin Scorsese, bekend van Taxi Driver, Goodfellas, Casino, Gangs of New York, The Departed en ga zo maar door. En tevens de 'nieuwe' Leonardo DiCaprio, die we allemaal wel kennen. Je weet wel, die van dat zinkende schip. Shutter Island speelt zich af in 1954. De U.S. Marshalls Chuck Aule en Teddy Daniels gaan op zoek naar een moordenares die ontsnapt is uit T.B.S.-kliniek 'Ashecliffe Hospital' voor langgestraften op Shutter Island, een eiland voor de kust van Massachusetts. Omdat het onmogelijk is het eiland te verlaten zonder boot, gaat men ervan uit dat ze zich nog daar moet bevinden. Daniels wordt naar zijn idee door de artsen en medewerkers op het eiland danig tegengewerkt. Na een plotselinge orkaan, waardoor alle contact met het vasteland wegvalt en diverse patienten ontsnappen, wordt dat wat een simpele wegmissing leek, steeds ingewikkelder.

Shutter Island is wat ze noemen een Mindfucker. Bij aanvang van de film lijkt het verhaal duidelijk, maar gaandeweg de film vordert, wordt het voor de kijker steeds onduidelijker wat de relatie tussen patient en arts nu precies is. Er wordt prima geacteerd in de film, die wel van de kijker vraagt tijdens de hele film goed op te letten. De film heeft z'n spannende stukken en ook goede schikmomenten. Door het kleurgebruik en uiteraard het weer, wordt de sfeer ook lekker duister. Maar vooral het verhaal zelf is een leuke puzzel. Een goede en zeer aangename afleiding. 8/10