Postnatale pret

Zondag was moederdag, ik hoop dat niemand het vergeten is. De dag waarop je nog eens extra je moeder kan laten merken hoeveel je van haar houdt. Ik probeer elk jaar (ook voor vaderdag overigens) een leuk, origineel cadeau te verzinnen. Niet altijd makkelijk, maar het gaat me tot nu toe vrij goed af. Ik vind het leuk om een soort uitje te plannen. Hoeft niet moeilijk natuurlijk, gewoon even lekker weg. Zo ook dit jaar dus. Ik gaf mijn moeder een High Tea & Movie. Nu voel ik 2 vragen bij julie opkomen: 1. Wat is dat precies 2. Jij was toch op dieet?

Om deze vragen even te beantwoorden: 1. Het spreekt eigenlijk voor zich. We gingen naar de City/Movies bioscoop in Utrecht, waar kon worden genoten van een High Tea. Hierna werd een film vertoond (die ik uiteraard straks ga bespreken). 2. Jazeker, ik ben nog steeds op dieet (omdat het zo streng is noemt mijn lief het tegenwoordig Camboraxia :-P) en spreek dan ook de waarheid wanneer ik zeg dat ik daadwerkelijk alle hapjes aan me voorbij heb laten gaan. Was ook erg trots op mezelf.

De vertoonde film was De Gelukkige Huisvrouw. En toevallig wist ik natuurlijk dat mijn moeder die film nog wilde zien. Misschien komt nu de volgende gedachte in je op: gezellig zo'n moederdagfilm over een postnatale depressie, maar dat valt best mee. Niet die depressie natuurlijk, maar de film.

Het verfilmde boek van Heleen van Rooyen is vrij vaak over de toonbank gegaan, dus wie weet kent iedereen het verhaal. Toch nog even: Lea Meijer (gespeeld door Carice van Houten, ik ben fan!) is jong, mooi, rijk en gelukkig getrouwd met Harry (Waldemar Torenstra). Op een dag besluit Harry dat hij een kind wil. Lea stemt toe, nadat Harry belooft elke avond voor de bevalling seks met haar te hebben (ik vraag me af of er anders een boycot was gekomen). De bevalling wordt een langdurige hel compleet met tangverlossing en totaalruptuur. Maar Junior blijkt gezond en Harry is dolgelukkig. Maar Lea niet.

Naast het dramatische element, is de film ook verrassend grappig. Sowieso komt Carice op mij altijd grappig, op een bijna klunzige manier, over. Vooral de scenes in de psychiatrische inrichting, waar Lea wordt opgenomen, zijn soms extreem grappig. Dit komt vooral ook door de figuren die rondlopen in deze instelling. Geen zwaar depressieve, huilende mensen, maar gewoon mensen die een beetje in de war zijn met ieder hun eigen stoornis. Carice is wel degene die de film draagt, van Torenstra heb ik niet bijzonder veel genoten. Hij acteert wat vlak en komt voor mij niet boven het maaiveld uit. Voor mensen die bang zijn voor een melodramatische, vervelende film heb ik goed nieuw: gewoon gaan kijken, hij is echt leuk! Natuurlijk zit er drama in, de depressie komt toch ergens vandaan, maar de film is daarin ook wel weer herkenbaar. Met dank aan Carice een iets hoger punt. 8/10