Ja, want zo emotioneel ben ik wel, ook tijdens het WK. Ik ben nerveus voor elke wedstrijd, maar hoe verder we komen, hoe erger het wordt. Gisteren gingen lief en ik kijken bij onze vrienden van El Greco, een erg leuk Grieks eetcafe een paar straten verderop, dat voor de helft is versierd met blauwe (Griekse) en voor de andere helft met oranje vlaggetjes. Zo'n wedstrijd gaat ongeveer zo: vriendlief is niet zo erg van het voetbal (jawel, ik ben thuis degene die zondag 7 uur met bord op schoot voor de tv zit), maar ik zit al dagen van tevoren te zeuren dat hij lekker moet doorwerken, zodat we op tijd zijn voor het volkslied. Apart details is natuurlijk dat zowel Duitsland als Spanje (de andere halve finalisten) daarin voorkomen, maar ok. Een uur van tevoren kan ik al niet meer stilzitten. Ik ijsbeer door de kamer en moet elke 5 minuten plassen. Een half uur van tevoren teken ik vast de Nederlandse vlaggetjes op m'n wangen. Dan komt lief binnen (lekker vroeg, de schat) en ik draai hem meteen weer met zijn gezicht naar de deur: we gaan! Hierna lopen we alsof ons leven ervan afhangt richting El Greco, ik wil zo weinig mogelijk missen. Ik kies de beste plek en lief moet nog iets eten. 'Iets makkelijks', zeg ik. 'Die jongens in de keuken willen ook kijken.' Gyros dus en het smaakt hem zo te zien prima. Ik bestel een glas water, waar ik vervolgens de hele wedstrijd mee doe, veel te druk met kijken om te drinken (en toch de hele tijd moeten plassen, snappen jullie het?). Ondertussen giert de adrenaline al door m'n lijf. Het volkslied. Het liefst sta ik op om keihard mee te brullen, maar als je de enige bent is dat ook zo wat. Daarom playback ik lekker mee en tel ondertussen hoeveel spelers het meezingen: 8, geen slechte score. De rest is van de zenuwen de tekst vergeten, denk ik dan maar. Het fluitsignaal, ik hups van mijn ene bil op mijn andere en tril zenuwachtig met mijn voet heel en weer. Let op je ademhaling, ik begin al bijna misselijk te worden van de zenuwen. Lief eet ondertussen rustig verder, terwijl ik boven het geluid van de tv uit, dingen naar hem schreeuw als: 'Hij moet niet de hele tijd naar binnen trekken! Verras over rechts!'(leuke quiz, over wie gaat dit) En: 'laat die vent liggen, voetbal is oorlog!' Maar als iemand van Oranje wordt neergehaald: 'Scheids, dat is gewoon een kaart!' Mijn lief knikt beleefd en instemmend en eet rustig verder. Dan valt er een goal: ik schreeuw het uit en sla de tafel bijna doormidden. Wat een schot, en nog wel van Giovanni! Maar na de gelijkmaker komt de rook uit mijn oren: 'Wat een fout! Er is er maar 1 die kan voetballen en op wie je moet letten, en wat doen we?!' Wanneer de rust aanbreekt, storm ik richting toilet, ik moet al sinds de eerste minuut uiteraard, maar ga natuurlijk niet. Lief bestelt zijn derde biertje, ik neem mijn eerste slokje van het glas water. Dan de tweede helft, waarin we 2 maal achter elkaar scoren! Bij de eerste denk ik nog dat het buitenspel is, telt hij echt? Maar na de goal van Robben, gil ik het weer uit. Maar nu niet verslappen. O, als de slotminuten maar niet weer zo spannend worden. En, alsof ze het erom doen! Mijn hart gaat tekeer, mijn ogen staan op standje XTC en mijn handen heb ik gereed om voor mijn gezicht te houden op spannende momenten. Ze maken nog een goal en ik vloek de hele tent bij elkaar, excuses nog daarvoor. Er worden 3 minuten bijgetrokken en al na 1 minuut schreeuw ik tegen de scheids (ja, alsof hij me hoort), dat de wedstrijd wel klaar is. Maar nee, zodra ik denk dat hij affluit, komt er nog een gele kaart en laat hij nog even verder spelen: 'Wel ja, trek er nog 36 minuten bij!' Maar dan hebben we toch echt gewonnen: we staan in de finale!Voor het eerste sinds 32 jaar! Ik heb de andere 2 keren duidelijk niet meegemaakt, maar heb zoveel van mijn ouders gehoord, dat het wel zo voelt. Ik zit nog steeds met die wedstrijd tegen Duitsland :-P Minutenlang zit ik met mijn hoofd in mijn handen naar het beeld te staren: ik kan het niet geloven! We gaan naar Johannesburg! We nemen afscheid (morgen gaat gewoon om 6 uur de wekker) en lopen richting huis. M'n ouders bellen uit Canada, die hebben daar het complete hotel gekgeschreeuwd en gaan nu de stad in om te feesten, het is daar tenslotte nog middag. Dan bel ik mijn broer: 'We staan in de finale!' Alsof hij niet zou hebben gekeken en verbaasd zou hebben gereageerd, maar dat makkt allemaal niet uit. Onderweg schreeuw ik naar elke voorbij komende en luid toeterende auto, fietser en oude mannetjes die hun hond uitlaten. Eenmaal thuis giert de adrenaline als nooit tevoren door m'n lijf: dat wordt een slechte nacht. Ik douche even snel om de schmink weg te wassen en duik m'n bed in. Met de tv nog aan, ik wil nagenieten. Ik wil niet slapen, ik wil alles meekrijgen. Ik wil nog 10x onze goals zien en 100x dezelfde analyse aanhoren en dat ene zinnetje: we staan in de finale! Maar dan vindt lief het echt genoeg geweest, ik moet morgen vroeg op en we gaan slapen. Ok, licht en tv uit en ogen dicht....'Liefje, ik kan echt niet slapen, we staan in de finale!' Maar lief ligt al op 1 oor. Ook maar proberen dan. Gelukkig heb ik voldoende energie en adrenaline om ook de volgende dag nog fit te zijn!
Ja, ik weet het, het is overdreven en ik doe er veel te serieus over, maar ik kan er niets aan doen. En ik wil er niets aan doen. Ik wil wereldkampioen worden! Ik wil wraak! Ik wil het eens in m'n leven meemaken! En het zal niemand verbazen dat ik nu al nerveus ben voor zondag. Eerst vanavond maar even afwachten, wie wordt onze tegenstander? Het maakt mij niet uit, zoalng ze maar met die gouden fufusela, eh, ik bedoel cup naar Nederland terugkeren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten