De comeback van Mickey Rourke

Na veel gehoord te hebben over deze film, was ik extra blij dat Film 1 'm uitzond. The Wrestler wordt gezien als de comeback van acteur Mickey Rourke. Ik de jaren '80 was Rourke een bekend acteur. Hij speelde in films als Nine 1/2 Weeks, Body Heat en Year of the Dragon. Hierna verschijnt hij even uit beeld, om zich te richten op een (mislukte) bokscarriere. Rond de eeuwwisseling verschijnt hij weer in wat bekendere films, zoals Once Upon a Time in Mexico en Sin City. In The Wrestler heeft Rourke weer een hoofdrol te pakken en krijgt hij hiervoor zelfs een Golden Globe.

The Wrestler is Randy "The Ram" Robinson, die in de jaren '80 een beroemd worstelaar was. Nu, 20 jaar later, woont hij in een trailer, doet hij uitzendwerk en worstelt hij nog steeds in het weekend, in buurthuizen en gymzalen. Randy heeft nog steeds fans en zijn promotor bereidt voor Randy een comeback voor, tegen de Ayatollah. Ondanks zijn hartklachten, stemt Randy hiermee in. Hiernaast heeft Randy nog een dochter, gespeeld door Evan Rachel Wood, die hij haar hele leven heeft verwaarloosd. Randy probeert de band met haar weer op te bouwen, maar weet dit keer op keer behoorlijk te verpesten.

Het verhaal van Randy heeft opvallende overeenkomsten met dat van Rourke zelf. Ook Rourke zelf moest, voor hij aan zijn acteercarriere begon, zijn bokscarriere afbreken, vanwege lichamelijke klachten en ook hij raakte op een gegeven moment wat aan lager wal.

Dit aan lager wal raken is prachtig in beeld gebracht. Vooral Rourke zelf, met bril, gehoorapparaat en pijntjes, zet zijn rol geweldig neer. Zelf was ik ook erg onder de indruk van het worstelen, ik vind het een verschrikkelijke sport, maar de manier waarop het in beeld wordt gebracht is toch echt wel indrukwekkend. Ook de leuke soundtrack, vol jaren '80 rockhits, draagt bij aan de kwaliteit van de film. Laat je niet tegenhouden door het beeld van de worstelaar op de poster. The Wrestler is indrukwekkend en van hoge kwaliteit. 8/10

And the Oscar goes to...

Ik ben nog maar net aan het bloggen en heb nu al een award binnen. Ik wist eigenlijk helemaal niet dat je met bloggen iets kon winnen, maar zoals je overal een dag voor hebt, heb je natuurlijk ook overal een prijs voor. Ik heb de prijs gekregen van Liefgeval, een blog van vriendinnetje Nikki. Dank u! Er zitten ook nog regels verbonden aan de award:

Je moet 7 leuke feitjes over jezelf op je blog zet en de award doorgeven aan 7 andere bloggers.

Ok, de eerste opdracht is niet zo moeilijk. Hou je vast, hier komt ie:

• Ik vind het jammer dat ik de jaren '60 niet heb meegemaakt
• Ik zou eigenlijk lid willen worden van een homo-organisatie, niet omdat ik 'van de club' ben, zoals mijn collega altijd zegt, maar om ze te steunen tegen discriminatie
• Ik zit er soms aan te denken om vegetarier te worden, maar ik vind het moeilijk om een grens te trekken. Daarom probeer ik vaker biologische producten te kopen
• Ik heb een grote mond, maar ben eigenlijk vaak heel onzeker
• Ik was op de basisschool verliefd op Giovanni van Bronckhorst
• Ik vind het super om dingen van de wereld te zien, maar ben eigenlijk ook best wel een huismus
• Cadeautjes kopen is bijna een hobby van me

Nu ga ik even smokkelen. Omdat ik nog maar een beginneling ben, ken ik eigenlijk helemaal niet zoveel andere blogs. 7 gaat dus niet lukken. Een blog die wel de moeite waard is om te bezoeken is The Blues Are Still Blue. Zeker als je van muziek houdt. En natuurlijk de blog van Nikki.

Good actrice, ehm not so good movie

Af en toe denk ik wel eens dat mensen bepaalde films een hoog cijfer geven, alleen maar omdat dat interessant staat. Zo had ik dat al bij Bright Star. Natuurlijk, ieder z'n ding, er zullen ook mensen zijn die de film oprecht mooi vonden en ook daadwerkelijk van poezie houden. Ik had echt moeite om mijn ogen open te houden en heb zelden zo vaak op m'n horloge gekeken bij een film, als bij die. Ik heb er nog zo eentje ontdekt.

The Last Station beschrijft de laatste jaren van schrijver Leo Tolstoy en zijn vrouw gravin Sofya. Leo en Sofya zijn qua overtuigingen en opvattingen als water en vuur. Sofya hecht veel waarde aan het adellijk bestaan, terwijl Leo alle bezit afkeurt. De film volgt de assistent van Leo, Valentin Bulgakov. Hij probeert een perfect lid te zijn van de beweging der Tolstoyanen. Gaandeweg ontdekt hij dat Tolstoy zelf eigenlijk helemaal niet de ideale Tolstoyaan is.

De film krijgt veel goede reacties in recensies, die ik niet helemaal deel. De film kabbelt voort en er gebeurt eigenlijk bar weinig. Als je dan, zoals ik, eigenlijk helemaal niets van de beste man hebt gelezen, vraag je je af, wat er zo bijzonder is aan de film. Er is trouwens wel iets bijzonder aan de film en dat zijn de acteerprestaties van Helen Mirren. In positieve zin mag ik wel zeggen. Mirren zet een prachtige, bijna manische Sofya neer, die dan ook terecht werd genomineerd voor een Oscar. Maar een zwaluw maakt nog geen zomer en een briljant actrice maakt een film nog niet geweldig. 6.5/10

Woestijnbloem

Soms zijn er van die momenten, dat ik extra blij ben met de omgeving waarin ik woon en ben opgegroeid. Dat ik mijn eigen keuzes heb mogen maken en dat het mij nooit aan iets ontbreekt. Zo'n moment had ik gisteren, na het zien van de film Desert Flower.

De film is een autobiografie over het leven van topmodel Waris Dirie. Waris is een kind van Somalische nomaden. Zij hebben al meer dan 3000 jaar dezelfde culturele gewoontes, wat inhoudt dat Waris op haar 3e werd besneden en op haar 13e wordt uitgehuwelijkt aan een oude man. Waris wil echter niet trouwen en vlucht door de woestijn, tot zij uiteindelijk bij haar oom in Londen belandt. Daar wordt ze ontdekt door een topfotograaf en maakt carriere als model. Ze maakt gebruik van haar bekendheid door zich in te zetten tegen vrouwenbesnijdenis.

Ik ben zelf niet zo thuis is de mode-industrie (dit zal niemand verbazen denk ik), maar gelukkig gaat het daar in deze film ook niet om. De besnijdenis van Waris loopt als een rode draad door de film. In eerste instantie gaat zij ervan uit dat het de normaalste zaak van de wereld is. Echter, wanneer zij erachter komt dat in Londen de vrouwen niet besneden zijn, kan ze dit amper bevatten. Ze laat zich opereren en moet tijdens haar (naakt)shoots over een grens stappen. Wanneer zij een interview heeft met een modeblad en uitleg geeft over haar besnijdenis, wordt zij door Kofi Annan benoemd als VN-ambassadrice.

Het verhaal van de besnijdenis is heftig, ik zal het dan ook niet beschrijven. Grote kans dat je eetlust voor de rest van de dag verdwijnt. Het maakt de film op zich al indrukwekkend, wat de veelal gemiddelde acteerprestaties naar de achtergrond doet verdwijnen. Het subverhaaltje over een man, wat nogal los aan de film gaat, had voor mij dan ook achterwege gelaten kunnen worden. De film an sich is niet briljant, maar het verhaal van Waris maakt deste meer indruk. 7.5/10

Ode aan Abel

Ik kijk graag televisie, dat zal ik niet ontkennen. Maar ik kijk ook heel gemakkelijk televisie: wat gaan we vanavond doen? Even kijken wat er op tv is!

Maar er is een programma dat ik perse moet zien. Ik zet er zelfs mijn wekker voor: zondagochtend om 10:00 uur word ik wakker van het gepiep van mijn gsm. En terwijl vriendlief zich nog even omdraait, wrijf ik de slaap uit mijn ogen, pak de afstandbediening en druk op 3. Tijd voor: De Taarten van Abel!!!

Ik hoop van harte dat iedereen het programma kent, maar even voor de mensen die het niet kennen: Abel (die eigenlijk Siemon de Jong heet) is taartenbakker en maakt elke week samen met een kind een taart voor iemand. De titel De Taarten van Abel komt van De Toren van Babel. 'Vanwege de vorm en een verwijzing naar de de mooie, ontroerende of ronduit grappige gesprekken tussen Bakker Abel en de kinderen tijdens het bakken van hun droomtaart.'

De aanleiding voor het maken van een taart kan heel leuk en onschuldig zijn, zoals een bruiloft van oma, of het hart terug winnen van je ex-vriendinnetje, en soms ook heftig, zoals een vader die na een val van het balkon weken in coma heeft gelegen, of een klasgenootje dat omgekomen is bij een auto-ongeluk. Tijdens het maken van de taart, vertellen de kinderen hun verhaal. Abel doet dit geweldig, spelenderwijs en maakt het niet te zwaar voor de kijker of de kinderen zelf.

Wat verder zo leuk is aan het programma, zijn de taarten zelf, die Abel samen met de kinderen maakt. Niets is te gek. Hele bouwwerken met vooral veel marsepein en kilo's snoep. Om een indruk te geven:

Geweldig toch? Het is krap een half uurtje per week, maar ik kijk er elk weekend weer naar uit. Hopen maar dat we nog heel veel seizoenen lang kunnen genieten van deze taartenbakker.

Het zou natuurlijk geweldig zijn om zelf eens een taart te bakken met Abel, maar helaas, het is toch echt een kinderprogramma. Maar ook als volwassene kan je genieten van Abel zijn taarten. En dan bedoel ik niet alleen op tv. Je kunt natuurlijk een taart bestellen bij de bakkerij, maar er is meer. Siemon de Jong heeft samen met zijn vriend een taartenwinkel in Amsterdam, De Taart van m'n Tante. Ik ben er geweest en het is geweldig! Super kitsch en super lekker. Het adres is Ferdinand Bolstraat 10. En dan is er nog iets leuks, namelijk Cake under my Pillow. Boven de winkel (of Konditorei) is een Bed & Breakfast! Deze heb ik nog niet uitgeprobeerd, de prijzen van de kamers zijn vrij hoog, maar dat staat zeker een keer in de planning! En wanneer ik ooit ga trouwen, wil ik ook zeker een bruidstaart van Taart van m'n Tante!

Ook enthousiast geworden? Kijk op http://www.detaart.com/ voor alle info!

Lazy Movie Sunday

O, how I love thee Film 1. Veel goede (en ook wel minder goede) en recente films zonder reclame, verdeeld over 5 zenders en iedere maand nieuwe premieres. Heerlijk vind ik het, zondag op de bank met m'n snoozie (de fleecedeken met mouwen) en de hele dag film kijken.

Lazy sunday afternoon, I got no mind to worry

He's just not that into you

Wat is nou een typische vrouwenfilm? Nou, dit is er een. Tel op: onzekere vrouwen, lompe mannen, veel gesnotter en uiteindelijk komt alles goed. O pardon, nu heb ik het einde van de film verklapt...

In He's just not that into you komen verschillende verhaallijnen bij elkaar via werk, familie en vrienden. Hysterische Gigi vraagt zich af waarom mannen haar altijd zeggen dat ze zullen bellen, maar dit nooit doen. (misschien zijn ze doodsbang voor haar claimerige en irritante gedrag) Janine vertrouwt haar man niet en denkt dat hij vreemd gaat, maar erger nog rookt! Dozige Anna is degene die vreemdgaat met haar man. Beth wil trouwen en anders niet en Mary wil gewoon een man. Misschien een tip voor haar om zich niet louter te mengen in de gay scene. They're just not that into you.

Films met verschillende verhaallijnen, die allemaal over liefde gaan, kunnen best leuk zijn. Denk aan Love Actually en Alles is Liefde. En ook die films zaten stampvol met veel te veel bekende acteurs. Ze waren alleen niet zo zeikerig als deze. Je krijgt als vrouw spontaan medelijden met mannen en begrijpt ineens heel goed waarom ze niets van zich laten horen. Terwijl het, denk ik zomaar, de bedoeling is dat wij vrouwen ten stijde komen: girlpower! Of in ieder geval zelfverzekerder uit de film komen. Mmm, niet helemaal gelukt dus. 5/10

The Pixar Story

Geen speelfilm, maar een documentaire. The Pixar Story vertelt het verhaal van, hoe verassend, Pixar. Van de oprichting ervan en de eerste animatiefilmpjes, tot de meningsverschillen met Disney en de enorme successen die zij hebben geboekt met films als, Toy Story, Finding Nemo, The Incredibles en Cars.

De documentaire is zeker interessant. Echter alleen voor mensen die geinteresseerd zijn in animatie of de wereld van de filmbusiness. De docu bestaat uit interviews met betrokkenen, die chronologisch het verhaal van de zeer succesvolle studio's vormen. Weinig spannende feitjes, gewoon leuk om te weten. 7/10

Entre les Murs

Is het een speelfilm of documentaire? Entre les Murs lijkt verdacht veel op reality, maar is toch echt fictie. En bovendien winnaar van een Gouden Palm.

François geeft les in een van de probleemwijken van Parijs. De film volgt hem een schooljaar lang, samen met een klas vol probleemkinderen. De een is illegaal, de ander komt net uit de bak en vrijwel allemaal hebben zij problemen met leren en met hun gedrag. François doet het vaak goed en weet de kinderen daadwerkelijk dingen bij te brengen, maar in sommige omstandigheden is er gewoon sprake van overmacht en kan hij zich ook niet altijd beheersen.

Wat, vind ik, zo goed is aan de film, is dat het puur de klas toont. Geen thuissituaties, niet van de leraar en niet van de leerlingen. Je weet niet meer van ze dan François zelf. Hierdoor wordt zo duidelijk waar hij als leraar mee te maken heeft. Natuurlijk is er vaak een reden voor het gedrag van mensen, maar hij merkt alleen de gevolgen hiervan. De machteloosheid wordt pijnlijk duidelijk. Niet geschikt als promotiefilmpje voor de Pabo, maar zeker geslaagd. 8/10

The Boy in the Striped Pyjamas

Save the best for the last, zullen we maar zeggen. Wat meteen duidelijk maakt hoe onder de indruk ik ben van deze film. En dat komt vooral door het einde, wat ik natuurlijk niet ga verklappen, zo'n trut ben ik nou ook weer niet.

Het idee voor de film, of eigenlijk voor het boek waar de film op gebaseerd is, is natuurlijk al indrukwekkend op zich. De vader van de 8-jarige Bruno heeft een hoge functie in het Duitse leger, ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Samen met zijn gezin verhuist hij naar een afgelegen plek, vlakbij een concentratiekamp. In eerste instantie denkt Bruno dat het kamp een boerderij is en vindt het maar raar dat iedereen daar in pyjama loopt. Hij is nieuwsgierig naar de plek en ontmoet Shmuel, die aan de andere kant van het prikkeldraad woont. Ze worden vrienden en langzamerhand komt Bruno erachter wat zich werkelijk afspeelt op die boerderij.

De onschuld van het zoontje van de Nazi is zo mooi en het verhaal zo simpel, maar zo goed. Van de oorlog zelf maak je als kijker eigenlijk weinig mee, van de verwardheid en twijfels van Bruno deste meer. Met de kennis die je als kijker hebt van de oorlog, wordt het verhaal deste pijnlijker. En dan dat einde...8.5/10

Stoer op rolschaatsen

Ik ben tegen (illegaal) downloaden. Logisch, ik wil natuurlijk dat iedereen naar de bioscoop gaat. Maar wanneer ik een film niet zelf heb gedownload, maar heb gekregen? En wanneer deze film dan ook nog niet in Nederland is uitgekomen en dit binnenkort ook niet zal gebeuren? Dan mag ik 'm wel kijken toch?

Ik heb het over de film Whip It! Whip It! is het regiedebuut van actrice Drew Barrymore en gebaseerd op het boek 'Derby Girl' van Shauna Cross. Whip It! gaat over rolschaatsen. En wie nog denk aan spelende kinderen op hun Dora- en Spidermanrollers, heeft het mis.

De film draait om tiener Bliss Cavendar, gespeeld door Ellen Page, je weet wel, die van Juno. Ik heb persoonlijk een grote zwak voor Ellen Page en de films waarin zij speelt. Ook in deze film is Page anders dan anderen, geen standaard tiener, waardoor het ook geen standaard tienerfilm is. De moeder van Bliss wil graag dat zij meedoet aan missverkiezingen. Zo'n moeder die je ziet bij Oprah Winfrey en Dr. Phill, die haar dochters dwingt perfect te zijn, inclusief neptanden en gekleurde lenzen. Bliss doet hier gedwee aan mee, al past ze eigenlijk helemaal niet in het wereldje. Verder woont de arme ziel in Bodeen, Texas en werkt zijn in een eethuis, inclusief varkentjesschort en een enorme big op het dak. Wanneer zij in Austin een flyer ziet van een rolschaatswedstrijd, besluit zij er naartoe te gaan en auditie te doen voor het team, iets waar haar ouders geen weet van hebben. Dit rolschaatsen vindt plaats op een baan, waarbij van elk team iemand langs de teamleden van de ander moet proberen te schaatsen. Hierbij gaat het niet alleen om snelheid, maar bijna alles is toegestaan. Rolschaatsen is een contactsport en iemand tegen de grond of over de bording werpen is geoorloofd.

De, voor mij onbekende, sport en het karakter van Ellen Page maken de film net iets anders dan de gemiddelde American Teenmovie. Natuurlijk is het geen meesterwerk, dat mag je ook niet verwachten wanneer je de synopsis hebt gelezen. Ook Drew Barrymore zelf speelt een rolletje, als agressieve rolschaatster, die enigzins in haar tienerjaren is blijven hangen. Hoewel deze rol mij op een gegeven moment enigzins begon te irriteren, is Whip It! gewoon een leuke, makkelijke tienerfilm, die ook leuk is voor de jong volwassenen (waartoe ik mijzelf graag wil rekenen) en de liefhebbers van de rollen van Ellen Page. 7.5/10

Creatievelingen blijven leuk

O, ik hou van cabaret. Maar ok, wie houdt er nou niet van een avondje lachen (mits de cabaretier echt grappig is natuurlijk). Ik heb al menig cabaretvoorstelling bezocht en was gisteren bij Klaas van der Eerden.

Ik heb alle shows van Klaas gezien. Ik weet niet meer precies hoe ik er ooit op kwam, maar ik vermoed dat ik hem ergens op tv heb gezien (ik kijk echt teveel tv), hij is namelijk ook presentator. Klaas is leuk, hij is niet alleen grappig, maar ook nog creatief en laat ik nou juist van creatieve mensen houden. Klaas speelt dwarsfluit (in deze show erg weinig aanwezig trouwens), kan beatboxen, rappen (niet mijn ding, maar ok) en een heleboel leuke stemmetjes en accentjes.

In 'Schwalbe' vertelt Klaas over zijn behoefte om mensen te pleasen en hoe hij hierdoor keer op keer dingen doet of aanschaft, die hij eigenlijk niet wil. Ook is Klaas vader geworden en vertelt hij over dit vaderschap en dat vaders zich absoluut niet mogen bemoeien met de zwangerschap. Mannen weten niets van de pijn en hoewel ik nog geen kinderen heb, wil ik dit alvast graag geloven.

Een voorstelling van Klaas is er niet een waar je constant in een deuk ligt of waarin de ene na de andere (platte) grap wordt gemaakt. Klaas is eigenlijk heel schattig en verrast ook op het moment dat hij op een sadistische manier beschrijft hoe hij vist met levend aas. Je zit geboeid en af en toe met bewondering te kijken naar deze creatieveling. Na de show vraag je je af of je wel zoveel gelachen hebt, maar je weet zeker dat je een leuke avond hebt gehad. 7.5/10

Not so much love

Als je in de bioscoopindustrie werkt denken veel mensen dat je de hele dag films zit te kijken. Laat ik dat misverstand hierbij even uit de wereld helpen. Maar af en toe heb je toch even het geluk alvast een film te kunnen bekijken, die later dat jaar uit gaat komen. Zo ook gisteren, toen ik alvast mocht kijken naar 'I Love You Phillip Morris', die vanaf 1 april in de bioscoop te zien zal zijn. Al kun je je wel afvragen of ik hier wel van geluk mag spreken...

Het begon eigenlijk veelbelovend, de film kreeg op imdb, met meer dan duizend stemmen, een 7.9! Dan is het toch meestal wel een goede film, zou je zo zeggen. Ik weet dat smaak een grote invoed heeft op je mening over een film, maar dit was 'not my cup of tea'.

Anders dan de titel misschien doet vermoeden, gaat de film niet over rookwaren. Jim Carrey speelt in deze film meesteroplichter Steven Russell. Steven is getrouwd, heeft een kind, speelt orgel in de kerk en is gay. Wanneer hij in de gevangenis belandt, wordt hij verliefd op celgenoot Phillip Morris, gespeeld door Ewan McGregor. Phillip komt eerder vrij dan Steven, die hierop verschillende pogingen doet te ontsnappen, om zo bij Phillip te kunnen zijn. Hoewel het verhaal op zich al ongeloofwaardig klinkt, is het toch echt waargebeurd. Al heb ik zo het vermoeden dat een en ander een klein beetje is aangedikt. Maar goed, het verhaal zou een geweldige film kunnen opleveren, ware het niet dat er volgens mij een grote fout is gemaakt, de mix tussen drama en komedie.

We kennen Jim Carrey natuurlijk vooral van zijn komische rollen en zijn flexibele gezicht. Dit is ook juist wat in zijn nadeel werkt in deze film. Het lukt gewoon niet om mee te leven met de personages en het is ook niet altijd duidelijk wanneer er nou juist wel of niet gelachen moet worden. Misschien is het daarom dat de regisseur gedacht heeft dat er wat banale homograppen in de film moesten. Of het typisch Amerikaans is weet ik niet, maar volgens mij moeten we niet gaan denken dat homo's overal piemels zien en alleen maar naar opera luisteren. Bovendien bekruipt mij nog steeds het gevoel dat homoseksualitiet als taboe in beeld moet worden gebracht; wel zoenen, maar dan zo in de schaduw dat we het eigenlijk niet goed kunnen zien.

Het had zo mooi kunnen zijn, maar voor mij bleek 'I Love You Phillip Morris' een grote tegenvaller en de bevestiging dat homoseksualiteit in de VS nog verre van geaccepteerd is. Al had ik daar misschien deze film niet voor nodig. 4/10

Ingewikkeld

Elke maandag (met uitzondering van de vakanties) draait in bioscoop Roxy in Gorinchem de maandagavondspecial. Ondanks mijn mening over de kwaliteit van het beeld en geluid in de bioscoop, ga ik elke maandag trouw richting de Appeldijk. De beste films draaien op deze maandag en het leukste van alles vind ik dat ik samen met mijn broer ga, die ik dan dus regelmatig kan zien. Zo stond broerlief ook gisteren weer trouw rond half acht voor de deur.



Dit maal geen typische maandagavondfilm. Er is geen 'standaard' maandagavondfilm, maar meestal zijn het toch wel de Oscarfilms, a la The Reader en Changeling. Met als gevolg dat het altijd lekker rustig is in de zaal, zo'n 15 tot 20 man, soms zelfs maar 5. Ook dat was dit keer wel anders. We zaten zowaar in zaal 1 (normaal in zaal 3, waar de verfsnippers je om de oren vliegen en je toch af en toe angstig naar de enorme scheuren in het plafond zit te staren), die bijna geheel gevuld was, hoofdzakelijk met theemiepen, die komende week ongetwijfeld ook op de huishoudbeurs te vinden zijn. O, ik heb de film nog niet genoemd: It's Complicated.



It's Complicated is eigenlijk gewoon een standaard romantische komedie. Normaalgesproken vind ik dit slechts vermakelijk als ik thuis op de bank zit met een bak popcorn en een fleecedeken met mouwen (geweldige uitvinding overigens). Ik zou er dus niet zo snel 9 euro aan uitgeven. (Hierbij moet ik gelijk een geheimpje verklappen, die 9 euro betaal ik niet. Omdat ik in de bioscoopindustrie werk, ga ik doordeweeks gratis naar de film.) Standaard dus, ware het niet dat Meryl Streep de hoofdrol vertolkt. Hierdoor wordt de film toch net iets beter dan de gemiddelde romkom.



Het verhaal is, zoals bij elke romkom, vrij simpel. Jane en Jake zijn al 10 jaar gescheiden en Jake is getrouwd met de (jonge) vrouw met wie hij vreemdging tijdens zijn relatie met Jane. Wanneer hun zoon zijn diploma krijgt uitgereikt, zitten zij in hetzelfde hotel in New York. De nieuwe vrouw van Jake is niet mee en dus gebeurt het onvermijdelijke: Jake en Jane hebben een 'iets te leuke' avond. Hierop begint een verhouding tussen Jake en Jane, die nu ineens aan de andere kant van het huwelijk staat en zelf de sloerie is. Maar omdat de rol van de nieuwe vrouw van Jake zo verschrikkelijk is, gun je het Jane uiteraard van harte. En om het nog iets ingewikkelder te maken (It's Complicated ten slotte), is de architect die het huis van Jane verbouwd toch ook wel leuk en zeer geinteresseerd en weet de schoonzoon van Jane en Jake als enige van de verhouding. Voeg hier van trekjes aan een joint aan toe en de hilariteit is compleet.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik wel hardop gelachen heb tijdens de film, al was het een stuk minder dan het gekakel van de rest van het publiek. Maar de voorspelbaarheid en violen op de achtergrond, maken het wel een gelikt Hollywoodplaatje. De weer sublieme acteerprestaties van Meryl Streep daarentegen, krikken wat mij betreft de film nog wel even met een puntje omhoog.

Ik zou zeggen, lekker thuis op de bank kijken, als je zin hebt in een no nonsense film. 7/10

Another blogger, why?!

Hallo daar,
ja ook ik ben begonnen met een blog. Nee, ik weet het, ik ben niet echt een trendsetter, volgens mij begint bloggen zelfs alweer helemaal uit te raken.
Maar toch heb ik besloten er een te starten, na een paar leuke reacties op mijn concertrecensies op hyves. Bovendien werd ik geïnspireerd door vriendinnetje Nikki en de film Julie & Julia. Al wordt dit geen receptenblog hoor, ik houd het na een dag hard werken op de wat simpele, doch smakelijke gerechten.
Maar mijn hoofd zit altijd vol verhalen, die ik niet altijd meteen kwijt kan, dus een blog leek me ideaal. Naast mijn hersenspinsels ga ik graag naar concerten en films, dus er zal ook menig recensie verschijnen. En hoewel ik dus vooral mezelf een plezier doe, hoop ik dat anderen ook lol zullen gaan beleven aan het lezen van de blog. Who knows?
Liefs! Roos