Shake it baby!

Nou, ik ben gisteren langsgeweest bij consulent Maja van Cambridge. Gezellige vrouw en lekker een beetje streng en dat is goed als stok achter de deur. Dus als je niet afvalt en smokkelt, wordt je gewoon uit het programma gekickt. We hadden een kennismakingsgesprek, waarbij je medische achtergrond wordt besproken (en op wat overgewicht na ben ik kerngezond!) en het streefgewicht wordt bepaald. Niemand, behalve ikzelf en nu ook mijn consulent, weet hoeveel ik weeg en dat gaan we ook zo houden. Maar ik wil wel kwijt hoeveel eraf moet: 23,5 kilo. Iets minder zou ook genoeg zijn om op een gezond gewicht (en BMI) te komen, maar ik wil een beetje speling kunnen hebben. Eigenlijk komt het zelfs neer op 26,5, aangezien je na het dieet zo'n 3 kilo aankomt. Hierna heb ik voor 2 weken 'maaltijden' meegekregen. Althans gekregen, gekocht, want het dieet is uiteraard niet gratis. 50 euro per week lijkt een hele uitgave (en dat is het ook), maar bedenk wel dat ik verder voor mezelf helemaal geen boodschappen meer hoef te doen. Ik ben dus niet duurder uit dan normaal. Naast de producten moet ik per dag 2,5 (!) liter water dinken (dat wordt een abonnement op het toilet) en mag ik niets anders erbij dan koffie of thee zonder toevoegingen, alleen de allergoedkoopste kauwgom en smintjes. O, en geen thee met fruitsmaak. Dit alles kreeg ik mee in een plastic zak met in koeienletters Cambridge dieet erop. Deze heb ik krampachtig proberen te verbergen in de trein tussen m'n benen. Niet iedereen hoeft te weten dat ik op dieet ben toch? Ok, ik zet het ook op internet, maar heb niet de illusie dat deze blog door honderden mensen wordt gelezen.

Vandaag is dus mijn eerste dag en ik heb net mijn eerste shake verorberd. Je dag bestaat uit 's ochtends en 's middags een shake en 's avonds een soepje. Niet echt vetpot dus, maar ik wil dan ook afvallen. Overigens zit er na het dieet een traject vast van afbouw en begeleiding, dus als het goed is komt het er niet 2x zo snel weer aan. Na elke 3 weken is er een week waarin de 's avonds vast voedsel mag, maar geen McDonalds natuurlijk. Ik had me vantevoren voorbereid op shakes die niet te hachelen zouden zijn, dan kan het altijd meevallen. Er zijn best veel smaken en mijn ontbijt was een shake met chocolade/mint smaak. De shake zelf is niet heel erg lekker, maar de nasmaak valt mee. Vanmiddag gaan we voor de toffee/walnoot! Ik voel me op zich nog prima. De eerste dagen kan je last hebben van bijverschijnselen: hoofdpijn, duizeligheid, een zwaar hongergevoel. Tot nu toe ben ik alleen een beetje licht in m'n hoofd, maar gelukkig heb ik zittend werk, dus ik land zacht als ik flauwval :-P Na een aantal dagen moet je in de fase van ketose komen, de vetverbranding (ik heb een heuse teststrip meegekregen voor de 4e dag, om dit te testen). Hierna is het de bedoeling dat je weer energie krijgt en na 2 weken mag je zelfs weer sporten. Niet dat ik elke dag in de sportschool sta :-P Maar 's avonds een wandelingetje kan uiteraard geen kwaad.

Ik ben benieuwd hoe het verder zal gaan de komende dagen, het is de bedoeling dat ik de eerste dagen al wat af zal vallen (fijn!). Ik kan in ieder geval al mijn ellende hier spuien ;-) En verder uiteraard de gebruikelijke filmrecensies, zodat het niet een 'wat ben ik zielig en heb ik een honger' blog wordt.

Big Diet

Al mijn hele leven tob ik met mijn gewicht, ik ben nooit slank geweest. Niet dat ik er als kind erg onder heb geleden. Ik ben ook nooit gepest, dankzij mijn bijdehante opmerkingen, ze keken wel uit ;-) Maar vooral na het afscheuren van m'n kruisband (basketbal is een levensgevaarlijke sport), kwam ik kilo's aan. Ik heb al van alles geprobeerd, you name it, I've done it. Montignac, Sonja Bakker en zelfs een dietiste kwam eraan te pas. Ik moet zeggen dat Sonja Bakker mij nog het meest is bevallen. Ik ben daar al eens 20 kilo mee afgevallen. Maar sinds ik een paar maanden geleden weer ben begonnen, gaat het om de een of andere manier, niet meer zo snel. En hoe slecht ook, van 1 kilo per 3 a 4 weken blijf ik niet gemotiveerd. Zeker niet als ik werkelijk alles ervoor laat. En daarom ga ik iets anders proberen.

Mijn nichtje kwam met het Cambridgedieet. Even een quote van de site: Cambridge Weight Plan is gebaseerd op een zeer laag calorieën dieet. In plaats van zelf calorieën te tellen, gebruikt u een uitgebalanceerde totaalvoeding van shakes, soepen en repen. Met al in de eerste weken opmerkelijke resultaten op de weegschaal. Zeker voor mensen met veel overgewicht, gaat hier een enorme stimulans van uit. Het dieet wordt ondersteund met een totaalprogramma (voeding, beweging, levensstijl) voor gewichtsbeheersing ná het dieet.

Ik moet eerlijk bekennen, het vooruitzicht van een dag vol shakes, terwijl lief lekker aan de pasta zit, staat ook mij een klein beetje tegen, maar ik ben de kilo's zat en wil gewoon lekkerder in m'n vel zitten. Ik ben nu gewoon heel gemotiveerd, dus kom maar op! Vanavond heb ik de eerste afspraak met mijn consulente in Leerdam en krijg dan meteen mijn eerste maaltijden mee. Dit dieet volg je namelijk via een consulent en is niet in de winkel te koop. Dus naast de gebruikelijke recensies, zal ik jullie ook af en toe op de hoogte houden van de vorderingen op dieetgebied.

Hierbij alvast een 'before' picture (met eten uiteraard). Hopelijk kan ik over een aantal maanden de 'after' variant tonen.

Ga nooit met vreemde mannen mee

Ook ik las als kind de boeken van Carry Slee. Geen hoogstaande literatuur, maar wel over onderwerpen, waar opgroeiende kinderen benieuwd naar zijn: drank, drugs, vriendjes, maar allemaal vrij onschuldig. En hoewel ik weet dat ik inmiddels niet meer tot de doelgroep behoor, vind ik het toch leuk om de verfilmingen van deze boeken te bekijken.

Mees (gespeeld door de jongste winnaar van het Gouden Kalf ooit, Martijn Lakemeier) is verliefd op het meisje dat elke zaterdag t-shirts laat bedrukken in de kopiewinkel waar hij werkt. Dit meisje blijkt Eva te zijn en het gaat niet zo goed met haar. De nieuwe vriend van haar moeder is bij hen ingetrokken en ze kan totaal niet met hem opschieten. Bovendien is ze haar beste vriendin aan het verliezen aan een ander meisje. Onzeker door dit alles, stort ze zichzelf in de armen van Rocardo (gespeeld door soapie Ruud Feltkamp), die haar overlaadt met cadeaus. Het vervolg laat zich raden...

Lover of Loser, zoals de film heet, is een echte tienerfilm. Niet vreemd natuurlijk, als je je bedenkt dat het boek voor tieners bedoeld is, maar ook dit zegt niet alles, kijk naar Oorlogswinter. De fim heeft zeker een goede boodschap, die in hapklare brokken aan de kijkers wordt voorgeschoteld. Je ziet natuurlijk van mijlenver aankomen dat Ricardo niet te vertrouwen is. Deze Ricardo wordt overigens gespeeld door een veel te jong ogende Feltkamp, die met z'n tieneruiterlijk rondrijdt in een grote Range Rover. Over de casting nog enkele klachten. Er wordt af en toe zo ontzettend slecht geacteerd in deze film. De hoofdrolspelers doen het prima, maar de acteerprestaties van Afra Margeridon, die het vorige slachtoffer van Ricardo speelt, zijn werkelijk tenenkrommend slecht. Ook de vrachtwagenchauffeur, die zich over de vluchtende Eva ontfermt, doet het niet veel beter. Erg jammer, want ondanks dit kijkt de film wel lekker weg. Helaas geen toppertje dus. 6.5/10

Zonneschijntje

Ik heb alweer een award gekregen voor mijn blog. En alweer van Liefgeval. Liefgeval staat voor Nikki, een van mijn liefste vriendinnetjes. Ze schrijft een hele leuke blog en is ook nog eens heel creatief, zoals je kunt zien aan haar webwinkeltje. En blijkbaar vindt ze mijn blog ook leuk :-)

Dit keer heb ik de Sunshine Award gekregen:

Waarschijnlijk omdat ik er altijd als een zonnestraaltje uitzie. Voor mensen die mij niet zo heel vaak zien en de ironie missen: ik draag vrijwel altijd stijlvol zwart. Maar ben deste kleurrijker van binnen natuurlijk.

Aan zo'n award zitten altijd allerlei regels verbonden, maar omdat ik zelf niet zo heel veel blogs lees, geef ik 'm gewoon weer lekker terug aan Nikki. Die verdient er wel twee.

Hij was een serieus man

Een aantal regisseurs heeft duidelijk een eigen stijl. Denk hierbij bijvoorbeeld aan een Quentin Tarantino of Tim Burton, eigenlijk hoef je van tevoren niet te weten door wie de film geregisseerd is, je komt er vanzelf achter. Persoonlijk vind ik dit een grote kracht. Een ander regisseursduo met dezelfde kwaliteiten zijn de broers Joel en Ethan Coen. Ze zijn vooral bekend door hun film noir stijl en een aantal zeer succesvolle films: The Big Lebowski, O Brother, Where Art Thou?, No Country for Old Men en Burn After Reading. De laatste vond ik redelijk teleurstellend, maar van No Country for Old Men was ik zwaar onder de indruk. Ik heb die gehele film op het puntje van m'n stoel gezeten. Zoals dat gaat met zeer typerende regisseurs, je moet ervan houden en ik hou er wel van. Op dus naar A Serious Man.



Larry Gopnik doceert natuurkunde aan de universiteit en staat op het punt een vaste aanstelling te krijgen. Geen vuiltje aan de lucht zou je denken, maar thuis (en eigenlijk overal) is dit wel anders. Zijn vrouw Judith wil van hem scheiden, omdat zij verliefd is geworden op weduwnaar Sy Ableman, overigens een tenenkrommende rol. Zijn zoon rookt wiet en heeft schulden bij de grootste pestkop van de klas. Bovendien kijkt hij liever naar zijn bijna heilige tv, dan dat hij studeert. Het leven van zijn dochter bestaat uit haar haren wassen en uitgaan met vriendinnen en zijn (blijkt later briljante) neef zit hem eigenlijk flink in de weg als loge. Ook zijn overgetypeerde Amerikaanse buurman zit hem redelijk dwars. Eigenlijk wordt Larry door niemand echt serieus genomen. Het Joodse milieu van de jaren '60 in de VS (wat centraal staat in de film) laat zien waarin de gebroeders Coen zijn opgegroeid. Door een berg aan tegenslagen, wendt Larry zich tot drie rabbijnen, die hem echter niet veel meer vertellen dan wat religieus, symbolisch geblaat en hem alleen maar verder verward weer huiswaarts sturen.

De film is anders dan ik had verwacht en naast dramatisch ook hilarisch. Eigenlijk hangt dit samen en zijn de dramatiek en ironie sterk verweven. Larry begrijpt steeds minder van wat hem overkomt en de personen in zijn omgeving zijn stuk voor stuk echte types. Al weet ik zelf erg weinig van het Joodse geloof (en ieder ander geloof eigenlijk), je komt een en ander te weten van de cultuur en kan dit ook doortrekken naar andere geloofsculturen rond diezelfde tijd. Toch had ik met meer kennis, de film waarschijnlijk nog beter gevonden. Er schijnen nogal wat bijbelse verwijzingen in de film te zitten, die ik er niet uit heb gehaald. Af en toe kabbelt de film wat langzaam voort, maar dit is ook de kracht. Wel is de film wat minder toegankelijk dan zijn voorgangers. Wat mij betreft een zeer geslaagde Coen film, die de zinloosheid van het leven pijnlijk en vol sarcasme weet aan te stippen. Ook de zwartgallige proloog van de film is briljant. 8/10

Zo Vader Zo Zoon

Ik was jarig, dus ik mocht kiezen welke film we zouden gaan kijken. Eigenlijk ben ik vrijwel altijd degene die dat beslist, maar ok. Geen verjaardag zonder film natuurlijk. De dagen voor dat ik 24 kaarsjes uit mocht blazen, zat het huis al vol met vrienden en familie. De dag zelf heb ik lekker voor mezelf gehouden. Taart gegeten met mijn lief in Amsterdam (uiteraard bij Abel!) en nog even een tarrasje gepakt bij het HardRock Cafe. En 's avonds dus lekker een dvdtje kijken. En hoe kan het ook anders, een film met Alan Rickman. Ik geloof dat ik een beetje in een fase zit, benieuwd wat hierna komt, Johnny Depp, Tim Burton, Russell Crowe? Anyway, nu eerst de film: Nobel Son.



Alan Rickman speelt Eli Michaelson, die de Nobelprijs voor Scheikunde wint. Eli is nogal ingenomen met zichzelf, maar zijn vrouw en zoon zijn minder enthousiast. Het gedrag van Eli staat ze allerminst aan en beide irriteren zich mateloos. Wanneer Eli naar Stockholm vetrekt om zijn prijs op te halen, is zijn zoon nergens te vinden. Hij blijkt te zijn ontvoerd en zijn kidnapper vraagt 2 miljoen euro losgeld, het geld dat aan de prijs verbonden zit. Eli weigert echter te betalen en het hele verhaal neemt een aantal bizarre wendingen.

Ik kan er niets aan doen, ik ben niet perse bevooroordeeld, maar Rickman zet gewoon weer een steengoede rol neer. Die man heeft gewoon een bepaald talent, dat moet door een ieder worden toegegeven. Zijn rol als zelfingenomen, ontrouwe wetenschapper werk zowel op je zenuwen als op je lachspieren. Het sarcasme druipt af en toe van het scherm, wanneer Rickman zijn rol vertolkt. Ook de film is zeker niet slecht en zit behoorlijk goed in elkaar. En zijn er wat mij betreft iets teveel plotwendingen, waardoor het verhaal toch redelijk ongeloofwaardig overkomt. Het eind is daarentegen wel bevredigend en de kleine rol van Danny DeVito is ook erg grappig. 7.5/10

My First Flashmob Kicked-Ass!

Wat heb ik toch een leuk werk! Hoeveel mensen kunnen er nou zeggen dat ze voor hun werk aan een flashmob meedoen. Even voor de mensen bij wie niet meteen een belletje gaat rinkelen: een flashmob is een vrij nieuwe trend (geintroduceerd in 2003), waarbij een (grote) groep mensen, plotseling op een openbare plek samenkomt, iets ongebruikelijks doet en daarna weer snel uiteenvalt. De marketingafdeling hier op kantoor kreeg het idee om zo'n flashmob te organiseren, rondom de nieuwe film Kick-Ass. Via internet werd het bericht verspreid dat de flashmob zou plaatsvinden en mensen die zich hadden aangemeld, kregen de dag ervoor te horen waar en hoe laat de flashmob plaats zou vinden. De locatie was winkelcentrum Hoog-Catharijne in Utrecht en klik hier voor het resultaat. Iedereen was verkleed als zijn of haar favoriete superheld. Ikzelf was verkleed als Zorro. We kwamen bijeen bij de roltrappen, riepen een aantal keren Kick-Ass! Vervolgens klonk de soundtrack van de film en deed iedereen zijn best zoveel mogelijk superheldenposes te maken (dan duurt zo'n nummer erg lang). Hierna riepen we nog een paar maal Kick-Ass! en liepen we terug naar de bioscoop, alsof er niets gebeurd was. Het was echt leuk om te doen! Niemand herkent je en daarom ben je wat vrijer om je te gedragen als een malloot. Bovendien was het erg leuk om te zien, dat een aantal mensen heel erg hun best hadden gedaan op hun outfit. En het leukste van alles: hierna mochten alle superhelden gratis naar de eerste vertoning van de film in Bioscoop Catharijne. Zeker voor herhaling vatbaar, welke film is de volgende?

Kick-Ass

Dan nu de film zelf. Waarvoor deed ik nu eigenlijk al die moeite? Voor welke film ben ik speciaal met een aantal meiden van kantoor naar de feestwinkel geweest en sta ik nu opgeslagen op tientallen mobieltjes van verbaasde voorbijgangers? Toen ik voor het eerst de posters van de film zag, dacht ik eigenlijk dat het een kinderfilm zou zijn, maar mijn collega's die de film al gezien hadden, verzekerden mij ervan dat dit niet het geval was. En omdat iedereen zo enthousiast was en de reacties in de Utrechtse Sneak zeer positief waren (laagste cijfer een 7, hoogste een 11), kreeg ik toch ook wel erg veel zin om de film te gaan kijken. En tegen een gratis film, zeg ik niet snel nee.

'Kick-Ass' gaat over sulletje Dave Lizewski (Aaron Johnson). Hij is niet populair op school, krijgt geen aandacht van meisjes en houdt vooral van stripboeken. Op een dag besluit hij dat hij een superheld wil worden, net als in één van zijn stripboeken. Hij bestelt een wetsuit en gaat op pad. Probleem is echter dat hij geen superkrachten heeft en gedoemd lijkt om te mislukken. Door een roekeloze actie tegen criminelen en het filmpje daarvan dat op internet belandt, wordt hij toch een ware held. Hierna verschijnen ook enkele andere superhelden, waaronder de 11-jarige zwaardvechtster Hit Girl (Chloe Moretz), haar vader Big Daddy (Nicolas Cage) en de mysterieuze Red Mist (Christopher Mintz-Plasse).

Ik heb werkelijk genoten van deze film! De film zit vol harde actie, maar ik heb me ook zeker doodgelachen. De film doet qua stijl een beetje denken aan die van Quentin Tarantino. Vooral Hit Girl is geweldig, een meisje van 11 dat zwaait met vlindermessen, makkelijk twee geweren tegelijk bedient en niet vies is van wat vuilbekkerij. Er zitten elementen in van een echt tienerfilm, van een harde actie en een hilarische komedie en is alles bij elkaar wat mij betreft een echte cultfilm. Al hoop ik natuurlijk toch, dat er een grote groep mensen heen gaat. Wat mij bereft: gaat dat zien! 8/10

Franse maffia

Het moge duidelijk zijn dat het fenomeen film in z'n algemeenheid mij erg interesseert en dat het kijken van films een grote hobby van mij is. Dit is vooral gekomen na mijn eerste stage bij Wolff Cinema Groep. Er gaat eigenlijk geen week voorbij dat ik de bioscoop niet bezoek en inmiddels heb ik ook thuis een aardige verzameling dvd's opgebouwd. Je kunt mij letterlijk wakker maken voor een goede film. Omdat ik zo gek ben van film en er redelijk wat heb gezien, vragen mensen zich wel eens af wat nu mijn favoriete film is. Nee, geen recente film en ook geen film met Alan Rickman in de hoofdrol. Mijn favoriete film is The Godfather. Ik kan alle genres eigenlijk wel aanzien, mits de film goed is natuurlijk, en ook maffia kan mij wel bekoren. Het is dus niet perse een genre voor mannen. Ik was dus erg benieuwd naar deze film, die over 3 weken verschijnt in de bioscoop, maar ik alvast hier op mijn werk mocht kijken.



Het verhaal van L'immortel (The Immortal) is gebasseerd op ware feiten. Charly Matteï was een van de grote maffiabazen van Marseille. Hij heeft echter zijn criminele leven de rug toegekeerd en leeft een rustig leven met zijn familie. Tot hij op een dag zijn auto wil parkeren in een parkeergarage en wordt doorzeefd met 22 kogels. Charly weigert echter te sterven en wanneer hij weer op de been is, zweert hij wraak te nemen op de opdrachtgever van de aanslag, zijn oude vriend Tony Zacchia. Een bloederige strijd is het gevolg.

Dat er in een maffiafilm waarschijnlijk een flinke dosis geweld zit, valt te verwachten. L'immortel maakt het echter redelijk bont en de kogels en bloedspetters vliegen je letterlijk om de oren. Nu kan ik best tegen een portie mannelijke hormonen in combinatie met dodelijke speeltjes, maar het kan soms ook teveel zijn. Door al het geweld heen, is het bijna niet mogelijk een soort band op te bouwen met de acteurs en hierdoor enigzins met hen mee te voelen. Het kan je weinig schelen wie het wel of niet zal overleven. Toch is de film ook zeker niet slecht. Jean Reno, die de rol van Charly speelt, doet dit overtuigend. Maar een Godfather is het zeker niet, al doet de poster (met exact hetzelfde lettertype) dit wel vermoeden. 7/10

Schindler in China

Het verhaal van Oskar Schindler is (hoop ik) algemeen bekend. Het verhaal van John Rabe echter niet. En toch deden zij eigenlijk min of meer hetzelfde, in de Tweede Wereldoorlog redden zij talloze mensenlevens.

John Rabe is een Duitse zakenman die in 1937 in Nanking (China) werkt voor Siemens. Rabe staat op het punt te vertrekken naar Berlijn, als de stad wordt aangevallen en overgenomen door het Japanse leger. Wanneer duidelijk wordt dat hij een bloedbad niet kan verhinderen, probeert hij de Chinese burgers te beschermen. De Nanking Veiligheidszone, die hij hielp in te stellen, gaf bescherming aan ca 200.000 Chinezen.

De film grijpt erg aan. Rabe blijft geloven in de goede bedoelingen van Hitler en is ervan overtuigd dat de Japanners hun bevelen niet goed uitvoeren. De mengeling van echte beelden door de film, komt de film ten goede. Hoewel je als kijker eigenlijk weinig ziet van gruwelijkheden (uitgezonderd het record hoofden afhakken), voel me maar al te goed dat ze gebeuren. Af en toe lijkt de film iets aangedikt. Begrijp me niet verkeerd, de gruwelijkheden zelf hebben plaatsgevonden, geen twijfel, ik bedoel meer het persoonlijke verhaal van Rabe. Zonder teveel prijs te geven, vraag ik me af of het gebeuren met zijn vrouw Dora echt plaatsvond. Desalniettemin een aangrijpende film over een vergeten verhaal. Dat Rabe vergeten is blijkt aan het einde van de film, wat het geheel nog triester maakt. 8/10

De test met het brilletje

Ik kende 3D eigenlijk alleen nog maar van pretparken en vond dat ik er toch maar eens aan moest geloven. Sinds kort heeft bioscoop Hollywoud in Woudrichem ook een 3D-installatie en dus tijd voor een testje. Niet alleen het uittesten van 3D zelf, maar ook van het verschil tussen de films. Alice in Wonderland, de eerste film waar lief en ik heengingen, is gemaakt voor 2D (plat dus) en later overgezet naar 3D. Je ziet op dit moment dat een hoop distributeurs dit doen (Warner alleen nog maar), omdat er geld mee te verdienen valt, maar ze het opnemen zelf in 3D te duur vinden. Avatar, de volgende film, is speciaal gemaakt voor 3D, de omgekeerde wereld dus. Ik vroeg me ten zeerste af hoe groot dit verschil nu echt zou zijn. Tijd voor een testje dus, 5 uur lang film kijken met een brilletje.

Alice in Wonderland (OV 3D)
Lief en ik zijn grote fans van Tim Burton en Johnny Depp en alle films waar ook maar de stem (juist de stem) van Alan Rickman in zit, vind ik interessant. Weinig dat ons dus tegen kon houden. Hoewel, bijna had de film in een hoop bioscopen niet gedraaid. Mensen hebben mij de laatste tijd vaak gevraagd waarom dit was. Er zijn 2 redenen: de belangrijkste (die ook in de media als reden werd gegeven) is het feit dat de film al vrij snel op dvd uitkomt. Er bestaat een soort ongeschreven afspraak tussen bioscoop en distributeur, dat er minimaal zo'n 4 maanden tussen bioscooprelease en dvdrelease zit. In dit geval was dit zo'n 2,5 maand. Bovendien vroeg Disney een hoge filmhuur. Uiteindelijk is iedereen gelukkig overstag gegaan en konden ook wij de film gaan kijken, en ook nog in 3D.

Wat ik allereerst even over de 3D kwijt wil, is het dragen van de bril. Ik heb nog geen ervaring met de installatie van RealD, maar Woudrichem heeft Xpand. Deze brillen hebben een batterij en zijn hierdoor erg zwaar, niet heel fijn voor je neus. Ook spiegelt de bril aan de zijkant, waardoor ik me in het begin serieus afvroeg of Coca Cola had betaald voor reclame in de bril. Het bleek de spiegeling van het glas voor m'n neus te zijn. Een groot voordeel is 3D in een servicebioscoop, zoals de Hollywoud. Het licht in zo'n bioscoop gaat nooit helemaal uit, omdat er mensen rondlopen, maar door de donkere brillen, krijg je toch meer een bioscoopgevoel.

Dan de film. Het klassieke verhaal van Alice in Wonderland is wel bekend, meisje valt in gat, drinkt iets waardoor ze kleiner wordt en belandt in een andere wereld, die ze wonderland noemt. In deze film is Alice inmiddels 19 jaar en beschouwt ze haar avontuur als een droom. Tot haar echter weer hetzelfde overkomt. Toen zij 13 jaar ervoor in Wonderland was, regeerde de White Queen, maar nu is ze van haar troon gestoten door haar zus, de Red Queen. Aan Alice de taak om de macht van de White Queen weer te herstellen.

Het 3D-effect in de film viel me wat tegen. Eigenlijk is dat er bijna niet, zeker niet buiten Wonderland. Je ziet wel enigzins diepte, maar soms stoort het zelfs. Nu de film zelf. Je moet van de stijl van Tim Burton houden en ik ben toevallig een groot fan. Zijn stijl is nogal duister en sprookjesachtig, I love it! Burton houdt erg van bepaalde acteurs, zo speelden Johnny Depp, Alan Rickman en Burtons vrouw Helena Bonham Carter al eerder in zijn films. Maar laat ik nu ook fan van deze acteurs zijn. Mia Wasikowska als Alice wist mij niet geheel te overtuigen, maar alle andere acteurs en figuren waren meesterlijk. De rol van Johnny Depp als Mad Hatter was erg leuk, maar het meest heb ik nog gelachen om Helena Bonham Carter als de Red Queen, de gemene koningin die van hoofden laten afhakken een gewoonte heeft gemaakt. De wonderwereld van Burton is super en zeer geschikt voor een nieuwe Disney attractie. Verwacht niet teveel van het verhaal, het gaat meer om de personages, en die mogen er wezen. 8/10

Avatar (3D)

Ik hoop dat ik nu niemand beledig, maar als je nog nooit van deze film hebt gehoord, heb je de laatste maanden waarschijnlijk onder een steen gelegen. Deze film was (en is) groot. Op de openingsdag in de VS bracht de film al ruim 27 miljoen dollar op. Inmiddels is Avatar de film die het meeste geld ooit heeft opgebracht in de bioscoop. De film werd zo'n beetje in alle categorieen van de Oscars genomineerd, maar won er uiteindelijk maar 3 in de wat onbelangrijkere categorieen. Zelden ben ik echter met zoveel scepsis van tevoren naar een film gegaan. Ik moest het nog maar zien met die 3D, zeker na Alice, en een verhaal met blauwe wezens? Mmmm.

Ook naar deze film hoef je niet voor het verhaal te gaan, maar in het kort is het eigenlijk het verhaal van de cowboys en de indianen, maar dan in het jaar 2154. Jake Sully (Sam Worthington) is een verlamde oorlogsveteraan, die met enkele anderen naar de maan Pandora wordt gebracht. De mensheid wil daar waardevolle grondstoffen uit de grond halen. Deze planeet wordt echter bewoond door de Na'vi, een mens-achtig ras met hun eigen taal en cultuur. Sully wordt in eerste instantie de opdracht gegeven hen te doen vertrekken. Hij raakt echter betrokken bij hun vrijheidsstrijd, en wordt ook verliefd op één van hen, dat zal je altijd zien. Onweerstaanbaar, die blauwe wezens.

Zoals gezegd is deze film gemaakt voor 3D en ik zou 'm dan ook niet in 2D hoeven zien. Het verhaal is niet heel slecht, maar ook niet heel boeiend. Het 3D-effect echter wel! De wereld die is gecreeerd door regisseur James Cameron (Titanic) is zo mooi. Je moet eigenlijk zelf gaan om het te ervaren en er zullen ook vast mensen zijn, die er minder gevoelig voor zijn. Ik was echter zwaar onder de indruk. Ondanks de lengte, verveelt de film geen moment, door de actie en de prachtige beelden. Je blijft bewonderend om je heen kijken. Het cijfer voor de film is dan ook voor het grootste gedeelte dankzij deze beelden. 8.5/10

Na het zien van beide films, heb ik besloten alleen nog maar naar films in 3D te gaan, als deze ook speciaal hiervoor zijn gemaakt. (Er wordt al gesproken over een vervolg op Avatar) Vooral nu ik de films achter elkaar heb gezien, is het verschil mij zeer duidelijk geworden. Mijn advies is wel om beide films te gaan zien (mochten er nog mensen zijn die Avatar niet hebben gezien), maar dan wel Alice in 2D en vooral Avatar in 3D. In de omgekeerde volgorde zul je je zeker minder vermaken.

Niet lullen, maar drummen

Vriendlief is drummer en als drummer ben je fan van Cesar Zuiderwijk. Of in ieder geval bewonderaar. Naast de Golden Earring, die nog steeds bestaat, geeft Cesar ook voorstellingen in het theater. Zoals nu, met de show Drumbonen en Kaneelstokken.



Met gemengde gevoelens ging ik erheen. Mijn ouders waren al geweest en die waren op z'n zachtst gezegd niet heel erg enthousiast. Bovendien werd het theater in Papendrecht verbouwd en kwamen we in een school terecht. Prima tussenoplossing, maar wel heerlijke keiharde houten stoelen. Maar ok, ik kan Zuiderwijk op zich erg waarderen en zijn muziek ook, dus ik heb het echt een eerlijke kans gegeven.

Echt waar, een eerlijke kans, maar het was gewoon niet leuk. Afgezonderd van de keren dat hij achter de drum zat. Drummen kan hij als de beste, alleen jammer dat hij dat zo weinig doet in deze voorstelling. De voorstellingen is voor het grootste gedeelte gevuld met flauwe, amateuristische filmpjes en nog veel flauwere toneelstukjes van Zuiderwijk met poppen en enorme drumstokken. Misschien leuk voor de vele kinderen in de zaal, hoewel ik ook die veelal zag gapen en aan mama of papa zag hangen.

Het leukste van de show was eigenlijk nog de toegift, waarin Zuiderwijk optreedt als onzichtbare (glow in the dark) drummer. En wat nog het ergste is, een van de leukste dingen in de voorstelling was het applaus (door Zuiderwijk geregisseerd). Door het laatste gedeelte van de voorstelling en de drumsolo's tussendoor (en het goede gezelschap) heb ik me nog enigzins vermaakt, maar deze voorstelling is helaas geen aanrader. 4.5/10

Fear Thy Neighbor

Het lijkt wel een verslaving. Zoals bekend ga ik elke maandagavond naar de film (maandagavondspecial). Vanwege Pasen dit keer geen special, wat nu? Ik begon al te trillen, maar gelukkig was daar lief, die wel met mij naar de overkant van de rivier wilde, want daar was de sneak! Ik neem aan dat iedereen wel weet wat een sneak is, maar nog even dan: een voorpremiere van een film, waarbij men van tevoren niet weet naar welke film men gaat. Normaalgesproken dan, want mijn collega en ik boeken de films zelf, dus ik wist allang wat mij te wachten stond. Horror, met The Crazies. De remake van de gelijknamige film uit 1973.



In een klein plaatsje in Kansas stort een vliegtuig neer. Hierna raakt het drinkwater vervuild met een mysterieus gif, waardoor alle inwoners langzaam gestoord worden.

Nog nooit zo'n korte filmbeschrijving gegeven. Maar meer is niet nodig. The Crazies is een rechttoe rechtaan horror, zoals we deze wel meer kennen. Het gaat niet om het verhaal, maar om de schrikmomenten en slachtpartijen. Aan goede schrikmomenten geen gebrek, je weet dat het gaat gebeuren, maar toch schrik je. Dat wordt vooral veroorzaakt door het keiharde geluid, maar ok. Voor ons zaten een paar meiden onder hun jas verscholen, dus reactie was er. Uiteraard zaten er verbeterpunten in deze film. Het verhaal is wat mij betreft geen probleem, daar gaat het toch eigenlijk niet om. Wat ik wel jammer vond, is het feit dat men er wel erg snel achter kwam waar het probleem lag en vervolgens de nadruk kwam te liggen op de vlucht voor het leger. Van mij hadden er nog wel wat ouderwetse slachtpartijtjes onder dorpelingen mogen plaatsvinden. Bovendien komen dit soort films altijd op de 13 in een dozijn stapel terecht, maar vermakelijk zijn ze wel. En het einde biedt gelegenheid tot vervolg... 6.5/10

Winter in Wartime

De ultieme test, althans voor mijzelf. Ik was hevig teleurgesteld toen ik hoorde dat Oorlogswinter niet genomineerd was voor een Oscar. Ik zag mezelf al helemaal zitten, 's nachts voor de buis, in spanning. Maar de shortlist was voor deze film de eindstreep. Ook een nette prestatie overigens. Afgelopen maandag was ik zwaar onder de indruk van Das Weisse Band, die wel een plekje bij de laatste 5 wist te bemachtigen. Dus toen Oorlogswinter op Film1 kwam, moest ik die natuurlijk zien. Eigenlijk moet je dit soort films niet vergelijken, maar omdat ze beide in de race waren voor de Oscar (die overigens ook niet gewonnen werd door Das Weisse band), was ik toch wel benieuwd. Waarom zij wel en wij niet?

De film Oorlogswinter is gebaseerd op het gelijknamige boek van Jan Terlouw. Het verhaal speelt zich af in een dorp op de Veluwe, in de hongerwinter van 1944. Michiel is de zoon van de burgemeester. Terwijl zijn vader wanhopig neutraal probeert te blijven in de oorlog en van mening is dat je de Duitsers maar beter te vriend kunt houden, wordt Michiel juist sterk aangetrokken tot het verzet. Wanneer zijn buurjongen hem, voor hij een verzetsdaad pleegt waarvan hij niet terugkeert, een brief toevertrouwt, wordt Michiel betrokken bij de bescherming van een Engelse soldaat.

Leuk detail is dat sommige scenes van de film zijn opgenomen in Woudrichem, aan de overkant van de rivier dus. De film trok bijna een miljoen mensen naar de Nederlandse bioscopen en Martijn Lakemeier won een Gouden Kalf voor zijn rol. Hiermee was hij in een klap de jongste winnaar van deze prijs ooit. Hij was 14 toen hij de rol speelde.

Ik was eigenlijk blij verrast door de film. In het begin kreeg ik de indruk inderdaad naar de verfilming van een spannend jongensboek te kijken, maar de film is meer dan dat. Het verhaal is natuurlijk mooi, het laat zien hoe levens ook verder gingen tijdens deze oorlog, maar ook hoe ze soms in een klap ontwricht werden. Ik was nogal sceptisch over het Gouden Kalf voor deze, met alle respect, puber, maar ook daar heb ik terug moeten krabbelen. Lakemeijer speelt de rol gewoon erg sterk en het valt zeker niet op dat hij eigenlijk een beginnend acteur is. Uiteraard zijn er ook wel kleine minpuntjes, zo kan ik het niet laten te gniffelen, wanneer er een Duitse soldaat verschijnt, die wordt gespeeld door een acteur uit de soap Goede Tijden Slechte Tijden. Weinig overtuigend foutje dus. Ondanks mijn optimisme, zie ik toch in waarom zij wel en wij niet. Beide verhalen waren mooi, al is het verhaal van Oorlogswinter al min of meer bekend, door alle andere films over de Tweede Wereldoorlog. Verder is er geen vergelijk op cinematografisch gebied te maken. Het is gewoon een goede film met een talentvol acteur in de hoofdrol. Een mooi verhaal, maar niet indrukwekkend. Ik ben nu wel erg benieuwd naar de uiteindelijke winnaar van de Oscar: El secreto de sus ojos. 8/10