Zo Vader Zo Zoon

Ik was jarig, dus ik mocht kiezen welke film we zouden gaan kijken. Eigenlijk ben ik vrijwel altijd degene die dat beslist, maar ok. Geen verjaardag zonder film natuurlijk. De dagen voor dat ik 24 kaarsjes uit mocht blazen, zat het huis al vol met vrienden en familie. De dag zelf heb ik lekker voor mezelf gehouden. Taart gegeten met mijn lief in Amsterdam (uiteraard bij Abel!) en nog even een tarrasje gepakt bij het HardRock Cafe. En 's avonds dus lekker een dvdtje kijken. En hoe kan het ook anders, een film met Alan Rickman. Ik geloof dat ik een beetje in een fase zit, benieuwd wat hierna komt, Johnny Depp, Tim Burton, Russell Crowe? Anyway, nu eerst de film: Nobel Son.



Alan Rickman speelt Eli Michaelson, die de Nobelprijs voor Scheikunde wint. Eli is nogal ingenomen met zichzelf, maar zijn vrouw en zoon zijn minder enthousiast. Het gedrag van Eli staat ze allerminst aan en beide irriteren zich mateloos. Wanneer Eli naar Stockholm vetrekt om zijn prijs op te halen, is zijn zoon nergens te vinden. Hij blijkt te zijn ontvoerd en zijn kidnapper vraagt 2 miljoen euro losgeld, het geld dat aan de prijs verbonden zit. Eli weigert echter te betalen en het hele verhaal neemt een aantal bizarre wendingen.

Ik kan er niets aan doen, ik ben niet perse bevooroordeeld, maar Rickman zet gewoon weer een steengoede rol neer. Die man heeft gewoon een bepaald talent, dat moet door een ieder worden toegegeven. Zijn rol als zelfingenomen, ontrouwe wetenschapper werk zowel op je zenuwen als op je lachspieren. Het sarcasme druipt af en toe van het scherm, wanneer Rickman zijn rol vertolkt. Ook de film is zeker niet slecht en zit behoorlijk goed in elkaar. En zijn er wat mij betreft iets teveel plotwendingen, waardoor het verhaal toch redelijk ongeloofwaardig overkomt. Het eind is daarentegen wel bevredigend en de kleine rol van Danny DeVito is ook erg grappig. 7.5/10