Hij was een serieus man

Een aantal regisseurs heeft duidelijk een eigen stijl. Denk hierbij bijvoorbeeld aan een Quentin Tarantino of Tim Burton, eigenlijk hoef je van tevoren niet te weten door wie de film geregisseerd is, je komt er vanzelf achter. Persoonlijk vind ik dit een grote kracht. Een ander regisseursduo met dezelfde kwaliteiten zijn de broers Joel en Ethan Coen. Ze zijn vooral bekend door hun film noir stijl en een aantal zeer succesvolle films: The Big Lebowski, O Brother, Where Art Thou?, No Country for Old Men en Burn After Reading. De laatste vond ik redelijk teleurstellend, maar van No Country for Old Men was ik zwaar onder de indruk. Ik heb die gehele film op het puntje van m'n stoel gezeten. Zoals dat gaat met zeer typerende regisseurs, je moet ervan houden en ik hou er wel van. Op dus naar A Serious Man.



Larry Gopnik doceert natuurkunde aan de universiteit en staat op het punt een vaste aanstelling te krijgen. Geen vuiltje aan de lucht zou je denken, maar thuis (en eigenlijk overal) is dit wel anders. Zijn vrouw Judith wil van hem scheiden, omdat zij verliefd is geworden op weduwnaar Sy Ableman, overigens een tenenkrommende rol. Zijn zoon rookt wiet en heeft schulden bij de grootste pestkop van de klas. Bovendien kijkt hij liever naar zijn bijna heilige tv, dan dat hij studeert. Het leven van zijn dochter bestaat uit haar haren wassen en uitgaan met vriendinnen en zijn (blijkt later briljante) neef zit hem eigenlijk flink in de weg als loge. Ook zijn overgetypeerde Amerikaanse buurman zit hem redelijk dwars. Eigenlijk wordt Larry door niemand echt serieus genomen. Het Joodse milieu van de jaren '60 in de VS (wat centraal staat in de film) laat zien waarin de gebroeders Coen zijn opgegroeid. Door een berg aan tegenslagen, wendt Larry zich tot drie rabbijnen, die hem echter niet veel meer vertellen dan wat religieus, symbolisch geblaat en hem alleen maar verder verward weer huiswaarts sturen.

De film is anders dan ik had verwacht en naast dramatisch ook hilarisch. Eigenlijk hangt dit samen en zijn de dramatiek en ironie sterk verweven. Larry begrijpt steeds minder van wat hem overkomt en de personen in zijn omgeving zijn stuk voor stuk echte types. Al weet ik zelf erg weinig van het Joodse geloof (en ieder ander geloof eigenlijk), je komt een en ander te weten van de cultuur en kan dit ook doortrekken naar andere geloofsculturen rond diezelfde tijd. Toch had ik met meer kennis, de film waarschijnlijk nog beter gevonden. Er schijnen nogal wat bijbelse verwijzingen in de film te zitten, die ik er niet uit heb gehaald. Af en toe kabbelt de film wat langzaam voort, maar dit is ook de kracht. Wel is de film wat minder toegankelijk dan zijn voorgangers. Wat mij betreft een zeer geslaagde Coen film, die de zinloosheid van het leven pijnlijk en vol sarcasme weet aan te stippen. Ook de zwartgallige proloog van de film is briljant. 8/10