Jeugdsentiment

Dit keer geen keiharde metal, langharig tuig en liters bier over je kleren. En toch richting de HMH? Ik ben al lange tijd wat ze noemen een 'metalhead'. In groep 6 vertelde ik trots aan de juf dat ik mijn eerste cd van Rammstein had gekocht. Vervolgens werden mijn ouders nog eens opgebeld of alles wel goed ging met Rosalyn, maar dat terzijde. Maar nog iets voor (en ook nog tijdens) die tijd, als meisje van een jaar of 8, was ik groot fan van The Cranberries. De band is bij het grote publiek vooral bekend door hun megahit Zombie, dat ik keer op keer, tot vervelends toe draaide. Toen nog niet op cd, maar op cassettebandje, met als gevolg dat de opname steeds slechter werd. Jaja, die goeie ouwe tijd. En nu, na 7 jaar, zou de band weer gaan optreden. En hoewel ik de muziek nog zelden draai en me meestal tussen wat ander publiek begeef, wilde ik ze toch nog eens een keer zien.

Zeer opvallend vond ik de belangstelling en de fans, die al vroeg voor de deur lagen. Mijn verwachting dat de band na al die jaren in de vergetelheid was geraakt, was ongegrond. Vooral dames tussen de 25 en 30 jaar stonden gillend en schreeuwend (I love you!) klaar om naar het podium te rennen. Wij stonden vooral klaar om lekker op de tribune te gaan zitten, die overigens ook in een mum van tijd gevuld was. Voorprogramma Outside Royalty kon me weinig boeien. Dat ligt ook voor een groot gedeelte aan mij. Ik zit niet zo te wachten op een voorprogramma en zie liever meteen de band waar ik voor kom. Natuurlijk snap ik ook wel dat dit een mooie kans is voor de wat onbekendere en vaak beginnende bands om door te breken. Even uitzitten dan maar en wachten op de hoofdact die stipt op tijd begon.

Kippenvel! Anders kan ik het niet omschrijven. Niet perse omdat het optreden het beste concert was dat ik ooit zag, dat zeker niet, meer om de waarde van de band voor mij. Puur jeugdsentiment dus. Zangeres Dolores O'Riordan zag er schattig uit in haar jurkje en had er duidelijk zin in. Ik was erg benieuwd naar haar zangkunsten live en was blij verrast, zingen kan ze zeker. Ik moet eerlijk toegeven dat het concert net zo goed Dolores & Band genoemd had kunnen worden, zij stijgt duidelijk boven de rest van de band uit. Niet verwonderlijk ook, als je bedenkt dat ik de liedjes op mijn 10de speelde op mijn gitaar en nee, ik ben geen natuurtalent. De liedjes zijn goed, maar technisch niet hoogstaand. Dolores echter maakt de show. Het werd mij wel duidelijk dat dit niet meer helemaal mijn muziekstijl is, maar vooral het laatste half uur, waarin de wat hardere rocknummers werden gespeeld, was super. Een optreden dat niet kon ontbreken. In juli komen ze nog een keer naar Bospop en wie weet volgend jaar met een nieuwe tour, er komt waarschijnlijk een nieuwe cd aan. Ik ben toch benieuwd!